Zwemmen in de zon

Eulipe luisterde met een half oor naar de woorden van Ethan. Af en toe knikte ze, maar haar gedachten waren ergens ver weg. Wat zou haar moeder zeggen als ze er van hoorde, wat waarschijnlijk wel zou gebeuren? Zouden ze huurmoordenaars sturen die haar gingen vermoorden? Het leek haar onwaarschijnlijk dat dát zou gebeuren, maar je wist het maar nooit. Ze begon aan iets anders te denken wat anders dan zou ze snel in huilen uit barsten. Eulipe herinnerde zich opeens een techniek die ze in een boek had gelezen. Als je je vingers op je pols legde en ging slapen, trok de pijn weg. Ze tilde haar ene arm op en legde de vingers op de pols van haar andere arm. Zonder dat Ethan het waarschijnlijk besefde, verlangzaamde haar ademhaling en viel ze in slaap.

Ethan keek voor zich uit en glimlachte wat. Toch was hij niet blij wat er met eulipe was gebeurd en het deed hem niet veel goeds van binnen. Hij keek even richting de overkant van het meer waar twee mensen met een bal aan het spelen waren. Of wat hij er tenminste van op kon maken.

Ineens zag hij vanuit zijn ooghoeken Eulipe slap worden. Hij draaide zich naar haar toe toen hij merkte dat ze er niet meer bewust bij was. Hij slikte even. Sliep ze nu of was ze bewusteloos? Ethan checkte haar ademhaling en haar pols. Ze leefde nog wel. Toch was er bij hem een paniek te bekennen. Hij keek strak naar Eulipe, dat wanneer ze stopte met ademen hij meteen in actie kon komen. Hij had niet opgemerkt dat ze zichzelf in slaap had gebracht en wist dat dus niet.

[Schuingedrukt = droom, Dikgedrukt is wat er buiten de droom ook gebeurt]

Twee gele ogen staarden Eulipe aan in de duisternis. De ogen gaven haar het gevoel alsof ze gevangen was, alsof ze niet meer weg kon komen. Angstig keek ze om zich heen, maar alles was donker. Een snerpend geluid klonk, waardoor ze even ineendook. De ogen veranderden naar de kleur blauw, waardoor ze zich kalmer voelde worden. Een geneurie klonk en Eulipe kon het niet laten om even haar ogen te sluiten. Het geneurie stopte toen ze haar ogen sloot en iets klemde haar vast. Ze begon angstig te jammeren en ademhalen werd moeilijk. Ze opende haar ogen en zag dat de ogen rood waren, waarschijnlijk van woede. Opnieuw verkleurde de ogen, ditkeer naar paars en het klemmende gevoel ging weg. Een enorme grijze zeeslang kwam tevoorschijn die om Eulipe heen cirkelde. Ze voelde zich naar beneden zakken, wat uiteindelijk vallen werd. De zeeslang circelde ver boven haar en haar adem werd weggenomen door iets. Ze probeerde iets uit te brengen, maar het enige wat uit haar mond kwam was "Help..".

Eulipe voelde zich raar, alsof iemand haar lang op de kop had gehouden. Ze wou haar ogen open doen, maar iets zei haar dat ze het niet moest doen. Opeens merkte ze dat ze niet meer ademde en ze probeerde naar adem te happen, wat niet lukte. Ze was bijna bij bewustzijn, ze kon de vogels horen fluiten en in de verte hoorde ze zelfs gelach. Ze voelde hoe ze haar armen om zich heen klemde. Lucht, dat was wat ze nodig had. Ze wou roepen, schreeuwen en gillen, maar ze kon het gewoon niet meer. Bijna voelde ze zich weer uit bewustzijn raken, maar ditkeer niet om te slapen. Eulipe wist dat ze nooit die stomme techniek moest gebruiken. Nu was de pijn weg, maar kon ze niet meer ademhalen..

[Dankjewel voor het idee. xD]

Ethan keek naar Eulipe en kreeg een traan. Hij mekrte dat ze ineen dook. Kennelijk had ze een akelige droom. Dat werd voor hem alleen maar meer bevestigt toen ze angstig begon te jameren. Hij slikte even. Zijn ogen bleven strak op haar gericht. Hij stond op. "IEMAND...KAN IEMAND HULP HALEN...?" galmde het over het meer. Geen reactie. Hij keek naar Eulipe. Hij hoorde haar help zeggen. Hij slikte even. Hij liep naar haar toe. Hij zag dat ze niet meer ademhaalde. Hij slikte. Helen kon hij niet. Het enige wat hij kon doen was de lucht in haar longen in zuurstof veranderen, maar het was een risico. Hij slikte even. Hij hield zijn handen boven de plek waar haar longen zouden zitten. Hij concentreerde zich en sloot zijn ogen. Hij kon onmogelijk mond-op-mond-ademing geven. Het zou eerder een mond-op-kieuw-beademing worden. Hij begon langzaam de lucht te veranderen in zuurstof en hoopte maar dat het langzaam weer op gang kwam. Hij opende zijn ogen en keek bezorgd naar haar. Hij bleef zich concentreren. Een foutje en het kon fataal zijn. Maar dat was altijd beter dan dat hij niets deed.

Het geluid van de omgeving begon te verminderen. Eulipe hoorde een ademhaling vlakbij haar. Ze probeerde te roepen en te schreeuwen, wat nog steeds niet lukte. Plotseling voelde ze iets raars. Alsof iemand zuurstof in haar longen probeerde te proppen. Eulipe kreeg het benauwd van en ademde uit. Ze probeerde weer te gaan ademen, wat deels lukte. Ze hoorde haar eigen haperende ademhaling, maar ze ademde wel. Plotseling besefde Eulipe wat er gebeurd was en ze begon een beetje in paniek te raken, vooral toen ze haar ogen open deed en het gezicht zag. "Het spijt me.. ik had niet.. het is.." zei ze met een hese stem. Een zucht ontsnapte uit haar keel. "Bedankt.." Ze keek de andere kant op. Het moest vast wel heel erg voor hem geweest zijn. Eulipe schaamde zich dood voor wat ze gedaan had, dat ze zichzelf bijna vermoord had. Ze keek naar een andere boom, waar veel mensen onder zaten.

Ethan keek haar strak aan en merkte dat ze langzaam bij kwam. Haar ogen gingen open dat deed hem goed. "Rustig maar.." zei hij. "Het is goed.." zei hij en keek haar aan. "Geen dank..Ik ga geen leven van een goede vriendin riskeren." zei hij en glimlachte. Zijn ogen gingen naar de mensen onder de boom maar daarna weer terug. "Maak je geen zorgen om mij. Jou gezondheid is nu de hoogste prioriteit.." zei hij en glimlachte niet.

Eulipe's blik keek strak naar de groep mensen, terwijl er eigenlijk niks bijzonders aan was. Ze hoorde Ethan's woorden en ze glimlachte flauwtjes. "Nu heb je al twéé keer mijn leven gered, ik moet echt een keer iets terug doen," mompelde ze. "Het lijkt net alsof ik vandaag gewoon een ongeluks dag heb." Eulipe zuchtte en haar blik ging naar een vogel die vlakbij de boom vloog. Ze vond dat Ethan wel erg aardig deed, maar het was vast niks. Eulipe moest opeens hoestten waardoor een rozeachtig spul uit haar mond droop en snel veegde ze het weg. Het was bloed, haar bloed zag er gewoon anders uit dan het menselijke bloed. Eigenlijk leek het ook niet op watermens' bloed, want dat was vuilwit, had ze gehoord. Haar handen waren nog steeds om zich heen geklemd en door het paniek wat ze nog had bleven die zo.

Ethan keek naar Eulipe en slikte even toen ze iets uit spuugde. Als het maar geen bloed was. Hij keek haar aan. "Je gaat met niet vertellen dat dat bloed is." zei hij en keek haar even aan. Bloed ophoesten is altijd al een slecht teken geweest. Hij keek even naar haar en slikte. Hij hoopte maar dat er iemand beter was in helen dan Eulipe en dus haar kon genezen.

Eulipe hoordde zijn woorden en slikte. Haar ogen, die nu vol paniek waren, staarden nog steeds naar de boom terwijl haar gezicht emotieloos was. Wat moest ze zeggen? Ze wou niet opnieuw liegen tegen hem, omdat ze al slecht kon liegen en hij dan nog bezorgder werd. Als ze zei dat het bloed was, werd hij misschien nog bezorgder dan bij de eerste optie. Haar ogen gingen even naar het stukje gras waar ze het bloed aan had afgeveegd. Misschien kon ze gewoon iets heel anders zeggen. Haar ogen gingen van het kasteel naar Ethan's gezicht. "Ik.. Ik moet gaan," stotterde Eulipe na een paar seconden. Ze stond op, pakte haar handdoek op en liep richting haar tas.

Ethan keek naar Eulipe en slikte even om haar reactie. "Beloof me, dat als je gaat, dat je nog een keer laat weten hoe het gaat..." zei hij en keek haar aan. Hij had een serieuze blik in zijn ogen en hij keek haar na toen ze naar haar tas ging. Hij stond ook op en hoopte maar dat het goed met haar zou komen.

Eulipe hoordde de woorden van Ethan en zuchtte. Ze draaide zich om. "Waarom?" mompelde ze en haar ogen keken naar de boom. Ze wou niet dat hij nog bezorgder werd. Ze pakte haar tas op en deed haar handdoek erin. Haar ogen gingen naar de grond terwijl ze daarzo stond, een eindje van zich vandaan. Ze wou niet dat ze wist dat er iemand was die zich steeds zorgen om haar maakte, zelf werd ze er zenuwachtig en onrustig van. Haar ogen keken na een paar seconden naar Ethan, wachtend op zijn reactie.

Ethan keek haar aan. "Is het dan zo'n misdaad dat iemand zorgen maakt om een goede vriendin van hem..." zei hij en keek haar aan. Hij pakt ook zijn spullen op en keek haar aan. "Als er iets is. Je kunt altijd naar me toe.." zei hij vriendelijk en keek daarna naar het kasteel.

Eulipe zag dat Ethan haar ook aan keek. "Nee natuurlijk niet," zei ze spijtig toen ze zijn antwoord hoorde. Haar blik ging opnieuw naar de boom. "Het gaat wel." Ze knikte toen hij zei dat ze altijd naar hem toe kon als er iets was. "Ik zie je later.." Ze hing haar tas om haar schouder en liep weg. De zon was niet zo erg meer, een wolkje blokkeerde het meeste zonlicht. Dat betekende dat het die avond ging stormen. Achja, wat maakte het uit. Vannacht was vast weer een van die nachtten dat ze in bed lag te huilen.

[Topic uit <3]