Zwemmen in de zon

Ethan glimlachte en keek naar Eulipe. "Is dat dan zo erg..." zei hij en grinnikte. Hij kneep zijn oogjes tot spleetjes toen het felle licht opwerd gezogen door de ring. Het licht werd feller toen ze de ring liet klappen. Hij kneep zijn ogen dicht en opende ze weer toen het licht minder werd. Hij keek haar aan en zag een paar vlekken. Die zouden later wel weer weg zijn. "Ik moet zeggen dat je je magie goed onder controle hebt." zei hij.

Eulipe bloosde toen ze de woorden van Ethan hoorde. "Nouja.. zo makkelijk is het ook niet," zei ze bescheiden. "Het is harstikke moeilijk om die ring met 1 hand bijelkaar te houden. Wat ook moeilijk is is het water van het andere water scheiden, vaak dan spat bij mij alles uiteen." Eulipe zuchtte en keek voor zich uit. "Bijna alles wat ik weet heb ik uit boeken," zei ze en ze grinnikte. "Ik heb heel wat boeken gelezen, volgensmij ben ik de tel kwijt geraakt." Eulipe probeerde te tellen hoeveel boeken het was, maar het waren zoveel! Haar gezicht was een stuk minder rood geworden, maar toch kon je de blos nog zien.

Ethan grinnikte. "Ik weet zeker dat je het goed zal doen in de lessen.." zei hij en glimlachte. Dat Eulipe bloosde was hem zeker niet ontgaan. Hij glimlachte en keek naar Eulipe. "Ik lees niet veel boeken. Tenzij ze mij echt interesseren. Ik heb mijn magie deels onder controle door familie." zei hij en glimlachte naar haar.

Eulipe staarde voor zich uit en keek vanut haar ooghoeken af en toe naar Ethan."Achja," begon ze nadat hij uitgepraat was. "Ik heb niet zoveel familie die mij kan helpen met sturen. Alleen mijn vader eigenlijk, maar die weet niks af van de magie die ik doe. Dus daar heb ik ook niks aan." Een droevige zucht kwam uit haar mond. "Maarja, met de boeken heb ik me kunnen redden." Haar vingers waren opeens er mee bezig om een vlechtje in haar haar te maken. "Watvoor magie kan jij allemaal gebruiken? Ik kan Heling, Water- en Witte magie, maar met Heling ben ik nog niet zo ver." Ze glimlachte even bescheiden, maar staarde nog steeds voor zich uit.

Ethan hoorde haar woorden en keek voor zich uit. Toen hij haar vraag hoorde glimlachte hij. "Ik kan op zich vreemde magie gebruiken. Ik kan van iedere materie andere materie maken. Hij ging met zijn handen door het water en er volgde een spoor van zuurstof. Ik kan ook de materie vervormen. De sterkste soorten staal vervorm ik met gemak. Ik kan ook dingen laten zweven en bewegen naar eigenwil, alleen is dat het meest moeilijkste deel dat ik heb. En als laatst kan ik de zwaartekracht manipuleren..." zei hij en keek haar aan.

Eulipe luisterde naar Ethan en keek geintresseerd naar het spoor van zuurstof dat langzaam wegdreef. Ze wou bijna zeggen dat het knap was, maar ze wist dat het vast nogal dom klonk. "Bijzonder zeg," zei Eulipe met een beetje vrolijke stem. Ze vond het echt knap dat hij dat kon, zelf kon ze dat natuurlijk niet. Opeens doemden er twee schaduwen uit het niets op. Eulipe besefde dat er iets mis zat en stond op, waardoor ze raar zweefde in het water. De twee schaduwen kwamen dichterbij en Eulipe zag dat het twee Watermannen waren. "HOE DURF JE?!" riep de langste man in het meers. De andere had een speer bij zich en hield die onder Ethan's neus. De lange man begon verder te praten. "Je hebt een vreemdeling ons volk laten zien zonder dat je er toestemming voor had gevraagd! NU MOET JE ER VOOR BOETEN!" De man duwde Eulipe bij Ethan vandaan en drukte met zijn vingers haar kieuwen stevig dicht, waardoor ze geen adem kreeg en haar lichaam begon te rillen. Haar handen grepen naar de vingers en probeerden ze weg te halen, wat niet lukte. De andere man begon gevaarlijk te dreigen met zijn speer bij Ethan.

Voor Ethan ging het allemaal erg vlug het ene moment zaten ze vredig op een rots en het andere moment waren ze gescheiden. Hij zag wat er met Eulipe gedaan werd. Hij voelde woede opborrelen. Hij kneep zijn ogen dicht om te kalmeren maar dat lukte niet. Hij werd kwader en kwader. Zijn ogen opende zich en hij keek strak naar de man met de speer. Met een tikje op de speerpunt veranderde de speer in een ketting. Deze wikkelde zich om de waterman. Hij keek naar de man die Eulipe vast had. "LAAT LOS!" riep hij.

Eulipe hoorde de stem van Ethan, maar ze zag hem niet. De man die haar kieuwen dicht drukte merkte dat zijn metgezel geketend was en hij begon ze nog harder dicht te drukken. Eulipe stopte haar pogingen om de vingers weg te trekken en ze hield haar handen voor zich. Het water begon te trillen en de druk nam toe. Ze probeerde zich te concentreren, maar haar bewustzijn nam steeds af. De man werd half weggedrukt door de trillingen en de druk, waardoor zijn vingers minder drukten. Na een poosje hield het op en Eulipe begonnen heviger te rillen. "E.. ethh.. h.." bracht ze moeizaam uit.

Ethan merkte dat de persoon voor hem harder drukte. Hij keek naar Eulipe die ineens heviger begon te trillen. Hij keek naar haar en hoorde dat ze zijn naam probeerde uit de spreken. Ethan's ogen keek van de man naar haar. Hij maakte een blok metaal en vormde het in een hamer. Hij sloeg richting de benen van de waterman. Hij zwom naar de arm en maakte de hand los van Eulipes keel. Hij had de hand vast en keek strak naar de waterman. Hij keek nijdig, pissig en boos. Hij liet de hamer weer in water veranderen. Hij keek naar Eulipe en hing beschermend voor haar in het water.

De man begon te grommen van pijn en woede toen hij de hamer tegen zijn benen voelde. Hij liet de kieuwen los, trok zijn arm los, deinsde achteruit, pakte de nek van zijn metgezel vast en zwom weg. Eulipe probeerde met haar kieuwen te ademen, maar steeds deed het zeerder. Vlekken kwamen voor haar ogen. Ze moest volhouden.. Eulipe merkte dat Ethan beschermend over haar heen gebogen was en ze glimlachte lichtjes naar hem. Ze sloot haar ogen en zette haar vingers naast haar kieuwen. Na een paar seconde verlichtte de pijn en deed ze haar ogen open. Ze ging tegen een rots zitten en bergde haar gezicht in haar handen. "Het spijt me zo!" jammerde ze. "Het is allemaal mijn schuld!" De pijn kwam weer terug en ze begon naar adem te snakken. Was ze maar beter in helen..

Ethan keek de mannen na en draaide zich om. Hij had zijn woedende houding al weer weten te kalmeren en keek naar Eulipe. Hij zwom naar haar toe en drukte haar tegen hem aan. Hij had haar omarmd en zei nog niets. Toen ze zei dat het haar schuld was liet hij haar los en keek hij haar aan. "Het is niet jou schuld. Mensen maken fouten, zelfs watermensen.." zei hij kalm en keek haar aan. Hij keek naar haar kieuwen. Hij kon haar kieuwen niet helen, hij had daar de krachten niet voor. Hij keek haar aan. "Zullen we naar boven gaan.." vroeg hij haar kalm en keek haar aan.

Eulipe merkte pas dat Ethan haar omarmde toen hij haar los liet. Ze hield haar handen voor haar gezicht vandaan en staarde hem aan terwijl ze naar zijn woorden luisterde. "Maar.. Ik.." mompelde ze maar ze nam niet meer de moeite om verder te praten doordat ze opnieuw naar adem snakte. Eulipe knikte toen hij voorstelde om naar boven te gaan. Ze ging op haar hurken zitten, keek naar boven en zette zich af. Slomer dan normaal, maar nog wel snel schoot ze naar boven. Voordat ze het wist bereikte ze de oppervlakte al en haar keel begon zeer te doen vanwege de lucht. Eulipe zwom naar de kant en ging bij haar tas zitten, op het gras. Ze trok een handdoek uit haar tas en legde hem over haar heen. De warmte en het licht van de zon verminderde, maar toch had ze er last van. Opnieuw legde ze haar vingers bij haar keel en kieuwen en ze sloot haar ogen. Door het luchtgebrek was ze zwak en het zou vast lang duren voordat de pijn weg was.

Ethan keek haar aan en knikte. Hij zwom ook omhoog en kwam op den duur ook aan het oppervlak. Hij klom de kant op en liep naar haar toe. Hij veranderde de lucht bij haar kieuwen in water zodat het koel bleef en niet te warm door de zon. Hij keek haar aan en hield het water op zijn plek. Hij keek naar het meer. "Het is niet jou schuld..." zei hij nogmaals. "Ik stelde voor om het meer in te gaan..." zei hij en keek haar aan.

Eulipe voelde water bij haar kieuwen en wist dat Ethan dat deed. "Dankje," mompelde ze. Ze luisterde naar zijn woorden over dat het niet haar schuld was. Eulipe zuchtte en bleef haar ogen dicht houden. "Maar toch.." zei ze en in haar ogen begonnen tranen op te borrelen. Niet huilen dacht ze, maar de tranen stroomden al uit haar ooghoeken. Bijna raakte ze uit haar concentratie, maar ze kon zich nog net focussen. "Ik denk niet dat ik nu nog welkom ben, maar wat maakt het ook uit." Haar gezicht vertrok en haar vingers begonnen te rillen, waardoor de pijn opnieuw langzaam terug kwam.

Ethan keek haar aan en zuchtte. "Welkom bij hun?" vroeg hij en keek haar aan. "Bij mij ben je wel welkom..altijd.." zei hij en keek haar aan. Hij merkte dat ze tranen kreeg en veegde ze weg en keek haar aan. "Ik zal eens met ze praten.." zei hij en keek haar aan.

Eulipe hoorde zijn vraag en zuchtte. De concentratie ging weg, maar helen kon altijd nog wel. "Bedankt. Ik bedoelde dat.. nouja... het meer is eigenlijk hun eigendom. Al veel generaties lang." Ze zuchtte terwijl haar vingers nog steeds nutteloos bij haar kieuwen zaten. Eulipe voelde dat hij haar tranen weg veegde en ze opende haar ogen. Toen ze zijn woorden hoordde raakte ze in paniek. "N.. niet doen! Ze zullen je vermoorden en.. en.." Haar stem sloeg over toen ze begon te praten. "Je weet niet hoe sterk ze zijn.. Je hebt Kebul's inktvis gezien.." Ze slikte en opnieuw stroomde de tranen over haar wangen, maar het kwam ook door de pijn. Toen ze diep ademhaalde ging een steek door haar keel heen en kneep ze haar ogen dicht.

Ethan keek naar haar en knikte. Hij zou niet gaan als zij dat niet wilde. Hij merkte dat ze huilde en kon dat moeilijk hebben. Was er niemand in de buurt die nog meer helende krachten had. Hij zuchtte. Hij keek haar aan met een bezorgde blik.

Eulipe dook inelkaar terwijl het huilen aan bleef houden. Ze opende haar ogen en zag dat Ethan bezorg naar haar keek. "H..het v..valt wel mee h..hoor. M..maak je m..maar geen z..zorgen," stotterde ze, maar waarschijnlijk wist hij al dat ze loog. Ze sloot haar ogen en probeerde de pijn te negeren. Ze had geen kracht genoeg meer over om te helen doordat ze zo zwak was. Ze probeerde zich te herinneren wie er nog meer kon helen en op Imperia zat, maar ze kon niet meer op de naam komen.

Ethan hoorde haar woorden en schudde zijn hoofd. "Maak dat maar het schoolhoofd wijs maar dat ga ik niet geloven.." zei hij. Hij sloot zijn ogen en dacht na. Hoe kon hij haar helpen. Hij kwam niet op een idee. Hij opende zijn ogen en voelde iets van woede terug komen. "Hoe durven ze..." zei hij zacht en met een kwade ondertoon. Hij keek naar het meer.

Eulipe slikte toen ze Ethan hoorde praten. Nu werd hij vast nog bezorgder. Haar ogen gingen open en ze keek naar hem. Ze zag dat hij zijn ogen had gesloten en nadacht. Eulipe zuchtte en voelde opnieuw een steek door haar keel, waardoor ze even haar ogen dicht kneep. Toen ze haar ogen open deed keek ze Ethan met een het-is-niks-blik aan. Ze hoorde zijn woorden en slikte. "Ze doen alles om er voor te zorgen dat ze zich veilig voelen," mompelde ze en ze sloeg de handdoek wat meer over haar hoofd heen.

Ethan keek haar aan toen hij haar woorden hoorde. "Hmpf..." zei hij eerst. "Als ze zich veilig willen voelen moeten ze jou niet zo behandelen in mijn bijzijn." zei hij wat geërgerd. Hij stond op en wilde het water in springen om die wezens eens te laten zien met wie ze te maken hadden maar hij wilde liever bij Eulipe blijven. Hij voelde de woede alleen maar sterker worden. Hij zuchtte even en probeerde te kalmeren, wat niet echt lukte. Hij ging zitten en keek naar het meer zonder zijn blik er van af te halen. "Sorry dat ik je niet kan helpen" zei hij en keek haar aan met een blik die zei dat hij zich schuldig voelde.

Eulipe luisterde naar Ethan's woorden en haar gezicht vertrok lichtjes toen hij op stond. Aan zijn houding te zien wou hij bijna in het water springen. Eulipe wachtte af wat hij ging doen en tot haar opluchting ging hij weer zitten. Ze volgde zijn blik en zag dat hij naar het meer keek. "Het is niet jouw schuld. Ik snap dat je boos bent," zei ze met een hese stem. Ze keek hem aan en glimlachte kort. "Het komt heus wel goed met me, ik kan wel tegen een stootje." Dat was niet gelogen, Eulipe had erg veel meegemaakt voor iemand voor haar leeftijd. Van verschillende ouders tot een gigantische rotshaai. Haar blik ging weer naar het gras en ze voelde hoe de hete zon op haar hoofd scheen. "Ik ga even de schaduw opzoeken, als je het niet weg vind." Ze stond op, pakte haar tas en liep naar een grote boom verderop, die midden in het veld stond. Eulipe zette haar tas naast de stam en ze ging lui tegen de boom aan zitten, in de schaduw. "Veel beter," mompelde ze in zichzelf en ze sloot haar ogen.

Ethan keek haar aan en knikte hij zuchtte even en keek naar haar toen ze onder de boom zat. Hij stond op en pakte ook zijn spullen. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten. "Ik hoop het maar. Ik kan niet goed tegen vrienden die pijn lijden." zei hij. "Het geeft me een machteloos gevoel. Ik zou het liefst je pijn wegnemen en het in mij stoppen..." zei hij en keek haar aan met een wat kalmere blik. Hij was nu serieus aan het praten en dat kon je ook wel aan zijn stem horen. Hij was zachter en iets lager dan normaal.

Eulipe luisterde naar zijn woorden en haalde diep adem voordat ze antwoorde, waardoor er weer een pijnscheut door haar keel heen ging en haar gezicht even vertrok. "Geloof me, als het kon dan had je er allang spijt van gehad," zei ze en ze glimlachte even half, maar toen stond haar gezicht weer emotieloos. "Soms denk ik echt dat ik van een andere planeet af kom. Jullie zijn zo anders.." voegde ze er wat zachter aan toe. "Maarja, iedereen is zoals hij is." Een zucht ontsnapte uit haar keel terwijl ze haar ogen nog steeds gesloten had.

Ethan keek naar Eulipe en hoorde haar woorden. "Ik kan goed met pijn omgaan.." zei hij. "En dan nog had ik geen spijt..." zei hij. "Hey..." zei hij. "Jij komt totaal niet van een andere planeet...Je hebt gewoon een andere eigenschap dan ons mensen..." zei hij. "En die eigenschap is iets om trots op te zijn.." zei hij. "Ik heb vaak gehoord dat mensen elkaar bewonderen om hun kwaliteiten, maar van elkaar houden om hun gebreken.." zei hij en keek haar aan.