Zwemmen in de zon

Met een normaal tempo en een glimlach op haar gezicht liep Eulipe over het terrein. Ze had het scherm opgemerkt en had Ethan bedankt. Het hield de felle zon voor een deel tegen, maar toch had Eulipe er nog wel last van. Toen ze vlakbij het meer waren liet ze zijn arm los. "Maak je maar geen zorgen, ik heb mijn zwemkleding al aan," zei Eulipe plagend tegen hem. Ze ging op de kant zitten, met haar benen over de kant heen. Ze trok haar schoenen en kleding uit, waardoor een zwart badpak zichtbaar werd. Ze legde haar tas een eindje van de kant af, maar die zou toch niet nat worden. Ze keek om, om naar Ethan om te kijken wat hij aan het toen was.

Ethan glimlachte en volgde Eulipe gewoon. Hij had het scherm weer terug laten gaan in zijn normale vierkante vorm en deed hem in zijn tas. Hij merkte dat ze bij het meer waren. Hij maakte de riem die om zijn romp zat los en legde deze bij zijn tas op de grond. Hij trok zijn shirt uit en legde deze bij zijn tas. Hij had voor een 16-jarige best een gespierd lichaam. Hij had een zwembroek onder zijn broek aan. Iets wat hij altijd aan had op warme dagen. Hij keek even naar het water en glimlachte. Hij trok zijn broek uit en nam een aanloop naar het water, In plaats van dat hij er in dook sprong hij een paar meter de lucht in en maakte een paar salto's en landde daarna in het water. Hij kwam boven en hapte naar adem. Daarna keek hij richting Eulipe en wachtte af.

Eulipe keek hoe Ethan het water in dook en grinnikte. Dus zo duikten mensen altijd. Ze hem even vreemd aan toen hij boven water naar adem hapte. Ze wou bijna vragen waarom hij dat deed, toen ze besefte dat mensen niet onder water konden ademen. Ze ging staan, nam een meter aanloop en dook gewoon simpel in het water. Ze grinnikte toen ze boven water kwam. "Ik wist niet dat mensen altijd kunstjes maakten bij een duik," zei ze plagend tegen Ethan. "Ik heb het ooit een paar keer geprobeerd, maar toen botste ik met mijn hoofd tegen de bodem aan." Haar gezicht stond treurig, alsof het heel erg was.

Ethan glimlachte toen ze gewoon in het water dook en haar woorden hoorden over het kunstjes maken bij een duik. "Met een beetje magie kan ieder mens dat...alhoewel ik niet echt denk dat mensen dit altijd doen bij een duik..." zei hij en grinnikte. "Dan dook je waarschijnlijk niet ver genoeg het water in." zei hij en glimlachte naar haar. Hij glimlachte en zwom even een rondje om haar heen en bleef daarna voor haar in het water zwemmen.

Eulipe luisterde naar de woorden van Ethan. "Magie is overbodig bij zwemmen, behalve als het grappig is," zei ze op een serieuze toon, terwijl ze glimlachte. "En nee, ik sprong te vroeg." Ze grinnikte even en werd rood toen ze merkte dat hij een rondje om haar heen zwom. Ze keek naar het water om Ethan's blik te ontwijken en beweegde lichtjes met haar hand vlak boven het water, waardoor er golfjes ontstonden. Toen haar rode kleur na een poosje weg was keek ze Ethan weer aan. "Beneden vlakbij de bodem is het echt levendig, maar ik denk dat het een beetje te diep is voor jullie soort," zei Eulipe op een spijtige toon.

Ethan glimlachte en hoorde haar woorden. "Onderschat mij niet..." zei hij. "Ik kan van iedere soort materie een ander soort materie maken..." zei hij. Hij ging met zijn hand door de lucht en er kwam van de doodnormale lucht een bolletje metaal. Deze veranderde in wat aarde en daarna in water en hij liet het in het water vallen. "Ik kan van het water om mijn mond zuurstof maken. Dus dat is geen probleem..." zei hij en glimlachte.

Eulipe keek geintresseerd naar Ethan, al was ze ergens anders mee bezig dan luisteren. Haar hand bewoog heen en weer en achter Ethan verscheen een bubblypop, die Ethan goed navertolkte zonder geluid te maken. Ze moest grinniken en knikte instemmend. "Wat jij wilt." De pop spatte uiteen waardoor Ethan kletsnat werd. Ze lachtte en dook een paar meter onder water. Nieuwschierig bleef ze naar Ethan kijken, die schuin boven zich zwemde. Opeens voelde ze getrek aan haar arm. Twee ogen staarde haar aan. "Spelen," zei het in het meers. Eulipe glimlachte kort. "Zometeen Lebul," antwoordde ze. Lebul keek naar de jongen die boven zwemde. "Hij ook spelen?" vroeg hij aan Eulipe, die haar hoofd schudde.

Ethan keek haar aan en het leek dat ze luisterde. Toen hij ineens kletsnat werdt keek hij om. Er was niets te zien. Hij keek op toen ineens Eulipe weg was. Hij keek even rond maar had al zo zijn vermoedde waar ze was. Hij dook onder water en zorgde er voor dat het water in zuurstof veranderde toen hij onder water kwam. Hij keek rond en zag toen Eulipe ergens zwemmen. Hij glimlachte en zwom naar haar toe.

Lebul's gezicht stond zenuwachtig toen hij Ethan aan zag komen zwemmen met een soort luchtbol om zijn hoofd en snel verschool hij zich achter Eulipe. "Zo eng is hij niet," zei ze geruststellend. Lebul mompelde iets onverstaanbaars en bleef strak naar Ethan kijken. "Wat zwem je langzaam," zei Eulipe tegen Ethan en ze grinnikte. "Het geeft niet." Haar ogen flitsten naar de bol die om zijn hoofd zat. Ze draaide zich om en begon dieper te duiken, totdat ze vlakbij de bodem was. Lebul zwemde haar rustig achterna, met zijn ogen op hem gericht. "Ohja, dit is Lebul," zei Eulipe tegen Ethan en ze gebaarde naar de jongen die meer op een vis leek dan op een mens. "Ik heb hem leren kennen toen ik voor het eerst in dit meer zwom." Lebul was een stuk jonger dan hun twee en glimlachte verlegen.
Opeens greep een soort tentakel haar hand vast. Een grote reuzeninktvis kwam te voorschijn en gromde. Lebul begon boos te blèren tegen het dier in het meers. "IKAL STOUT! IKAL NU SORRY ZEGGEN EN MEEKOMEN!" Een soort geronk kwam uit de mond van de inktvis en Lebul zwom de andere kant op. De inktvis volgde. Eulipe draaide zich om naar Ethan en legde het uit. "De 'bevolking' hier let op de dieren zodat ze geen mensen aanvallen. Sommigen hebben zelfs een dier als huisdier." Ze grinnikte en ging op een rots zitten. "Ik kom hier altijd als ik alleen ben, bijna altijd dus. Met uitzondering van nu." Haar gezicht stond opeens bedroefd en haar ogen staarden voor zich uit. Ze vond het niet erg prettig om over het feit te praten dat de mensen altijd met een boog om haar heen liepen of haar uitscholdden voor blauw monster.

Ethan keek met een glimlach zijn ogen uit. Het zag er mooi uit onder water. Hij glimlachte naar Lebul en merkte ineens een grote inktvis op. Hij slikte even toen die twee ruzie kregen en uiteindelijk wegzwommen. Hij keek naar Eulipe. Hij merkte dat ze droevig werd en hij ging ook op de rots zitten. Hij ging er zelfs met zijn rug op liggen. "Ik zelf heb nooit mee gemaakt dat ik alleen was. Ik was op school altijd populair. Maar ik had toch weinig vrienden. Ik koos ze altijd nauwkeurig. Ik voel op een of andere manier aan dat iemand alleen is of te vertrouwen is.." zei hij. Hij keek haar aan en ging recht zitten. Hij legde een hand op haar schouder. "Geloof me. Als er iets is, kun je altijd bij me terecht om er over te praten..." stelde hij haar gerust.

Eulipe zuchtte terwijl een visje rond haar hoofd ging zwemmen. "Mensen doen altijd zo raar tegen me," mompelde ze zachtjes toen Ethan uitgepraat was. Ze voelde de hand op haar schouder en bloosde. "Ze denken dat ik een of ander monster ben, wat denk ik kom omdat ik anders ben. Ik ben zelfs bedreigd en vaak inelkaargeslagen. Van mijn vader had ik gehoord dat mensen nare ervaring hadden met watermensen." Ze draaide haar hoofd de andere kant op. Het visje stopte met om Eulipe's hoofd te zwemmen en schoot tussen het koraal door. "Maarja, ik ben het gewend," zei ze en haar haar dansde op en neer in het water. Waarom overkwam haar dat allemaal? Waarom konden de mensen niet gewoon aardig doen? Het visje kwam weer tussen het koraal vandaan en ging weer rond Eulipe's hoofd zwemmen, alsof het doodnormaal was.

Ethan hoorde haar woorden en keek haar bezorgd aan. Hij had medelijden met haar. Hij merkte dat ze haar blik de andere kant op wendde en hij zwom naar haar andere kant. Hij keek haar even in de ogen. "Als ik ooit nog zie dat ze jou vervelen of beledigen dan krijgen ze met mij aan de stok..." zei hij vastberaden. Hij keek haar strak aan maar in zijn blik was niets van woede of boosheid te zien. Hij had een warme en toch een bezorgde blik. Zijn glimlach was weg iets wat aangaf dat hij serieus was. Hij keek haar aan en wachtte af.

Eulipe merkte dat hij naar de andere kant zwom en ze keek hem rustig in zijn ogen. Ze hoordde zijn worden en glimlachte even flauwtjes. "Is goed hoor," zei ze en ze merkte de vis die rond haar hoofd zwom. "Ze moeten altijd mij hebben," zei Eulipe op een plagende toon en ze keek weer naar Ethan. Hij had iets waardoor ze het prettig vond om in zijn buurt te zijn, gewoon als vrienden en niet als iets anders. Haar blik ging naar boven, waar je het schijnsel van de zon kon zien. Af en toe zwom er een school vissen door het licht heen. "s'Winters is het hier echt vreselijk. Als het erg gevroren heeft kan je niet eens via de kant in het meer komen, want dan is er echt teveel ijs." Ze grinnikte eventjes, maar keek dan weer serieus voor zich uit.

Ethan glimlachte en keek haar aan. "Ik wil ook dat je verteld wie het doet, als het gebeurt...." zei hij en keek haar aan. "Zal ik jou dan ook eens hebben..." zei hij en keek haar even aan met een grijnsje. Hij begon haar ineens te kietelen in haar zij. Niet dat hij wist of ze er wel of niet tegen kon. Hij glimlachte naar haar en ging gewoon door.

Eulipe knikte toen Ethan zei dat ze ook moest vertellen wie het deed. Ze hoorde zijn andere woorden en keek hem even schaapachtig aan. Toen begon hij haar te kietelen. Eulipe begon te giegelen en te lachen. "Dat.. kietelt..!" zei ze onder het lachen door. Ze begon Ethan ook te kietelen. "Haha, ik heb je!" Het klonk eigenlijk best wel dom, maar dat maakte haar niet uit. Het visje dat boven Eulipe's hoofd zwemde schoot weg door het gelach. Na een poosje hield ze op met kietelen en zorgde ervoor dat Ethan haar niet meer kietelde. "Waar was dat nou weer voor nodig?" zei ze op een plagerige toon. "Nu moet ik tegen jou zeggen dat jij me lastig valt." Ze grinnikte en merkte dat het visje was verdwenen. "Nu heb je mijn visje ook weggejaagd!" zei ze expres zielig en ze staarde naar boven.

Ethan grinnikte om haar woorden en keek haar aan. "Ja dat weet ik........prffte..STOP!!!" zei hij. Hij kon net zo min tegen kietelen en glimlachte. "Oh dan zal ik mezelf maar eens een keer goed straffen..." zei hij plagend en grinnikte. "Kom Kom..." zei hij op een gemaakte toon. "Zo erg is dat toch niet..." zei hij niet. "Desnoods ga ik wel rond je hoofd zwemmen als een vis..." zei hij plagend en keek haar aan. Hij glimlachte.

Eulipe hoorde zijn woorden over het visje en grinnikte. "Jij bent te groot voor een klein visje. Zoek maar een andere baan," zei ze met een glimlach en ze gaf hem een duw. Eulipe staarde weer voor zich uit. "Misschien kan je wel als haaienvoer dienen." Ze lachtte om haar eigen grap. "Of ik kan aan Lebul vragen of je zijn Inktvis' speeltje kan zijn." Haar glimlach verdween weer na een poosje, maar de pretlichtjes in haar ogen waren er nog steeds. Eulipe dook toen er een haaivis over haar heen zoefde. "Kijk, daar is je baas." Ze grinnikte, maar moest opnieuw bukken toen de haai weer boven haar heen zwom. "Hij kijkt echt niet uit," zei ze met een zielige stem. De haaivis zwom tussen het rif door.

Ethan hoorde haar woorden en grinnikte. Hij kon het wel hebben. Hij zwom richting haar toe en kreeg toen een duw. Hij glimlachte en keek naar Eulipe. Hij merkte de haai die vlak over haar heen zwom. "Inderdaad..." zei hij en glimlachte naar haar. Hij ging naast haar weer op de rots zitten en speelde een beetje met het water. Hij maakte van het water wat metaal en maakte er verschillende vormen van. Hij keek af en toen naar Eulipe en glimlachte.

Eulipe zuchtte en keek voor zich uit. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen, want er was ook weinig te zeggen. Vanuit haar ooghoeken zag ze de jongen met een stuk metaal klooien. Haar handen klemden zich aan de rots en ze voelde zich gespannen worden. Het kwam door het fijt dat ze niet zoveel met mensen om ging. Even sloot ze haar ogen en zuchtte ze.

Ethan keek even naar haar toen ze zich gespannen voelde. Hij hoorde haar zuchtten en keek haar aan. "Als ik je ongemakkelijk laat voelen wil ik ook wel weg gaan..." zei hij en keek haar aan. Hij keek haar aan en meende het. Hij wilde haar gerust alleen laten als ze dat wilde.

Eulipe opende haar ogen toen ze Ethan hoordde praten. "Het valt wel mee, maar je mag wel gaan.. als je dat wilt," zei ze en ze staarde naar de zanderige grond. "Ik ben gewoon niet gewend om met anderen om te gaan en daar kan ik zelf ook niks aan doen." Ze keek Ethan aan en zag dat hij het echt meende. Eigenlijk wou ze ook liever alleen zijn. Ze staarde voor zich uit en beweegde wat met haar hand, zodat er trillingen in het water ontstonden. Haar andere hand ontspande zich en langzamerhand ging het gespannen gevoel weg. "Maarja, je moet het zelf weten," mompelde ze. Ze bekeek haar vingers, net zoals ze eerst had gedaan. Het vlies tussen haar vingers was zilvergrijs geworden door het water. Ze legde haar handen weer op de rots en sloot haar ogen opnieuw. Het was doodstil, ze kon zelfs de ademhaling van Ethan horen. Heel ver weg hoorde ze een inktvis grommen en overal hoorde ze het geruis van het water.

Ethan keek naar Eulipe. "Ik wil weten wat jij wilt...." zei hij. "Als jij liever hebt dat ik je alleen laat moet je dat zeggen. Dan toon ik daar begrip voor..." zei hij en keek haar aan. Hij keek haar aan en wachtte af. Hij wilde zelf het liefst nog even blijven maar hij wilde haar niet al te veel gespannen gevoel geven.

Eulipe luisterde met een half oor naar wat Ethan zei. "Ik wil dat je blijft," zei ze en een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Haar ogen gingen weer open en op hetzelfde moment schoot weer hetzelfde visje tussen de rotsen vandaan, alleen ging hij deze keer om Ethan's hoofd zwemmen. "Rustig maar, ik voel me prima," zei ze en ze grinnikte even. "Er is echt niks om je zorgen over te maken." Haar ogen staarden naar het geelige visje, maar ze zei er niks van. Na een poosje wende ze haar ogen van het dier af en staarde ze weer voor zich. Haar handen maakte wat bewegingen en een soort klein draaikolkje ontstond. Het draaikolkje vervomde zich en na een paar seconden werd het een ring met in het midden en erom heen stilstaand water. "Cool he? Ik ken het nog niet zo lang, maar wat ik wel weet is dat het grappig is," zei Eulipe en ze grinnikte. De ring kantelde en draaide om zijn eigen as. Ongeveer een halve minuut later liet ze de ring uitelkaarspatten, waardoor het water ging trillen.

Ethan glimlachte en keek haar even bedachtzaam aan. "Als jij wilt dat ik blijf dan blijf ik..." zei hij en keek haar aan. "Hij merkte dat het visje om zijn hoofd heen zwom en grinnikte. Toen hij zag wat ze deed keek hij er naar. "Inderdaad..." zei hij en keek haar aan. "Hij merkte dat de ring uiteenspatte en het water trilde. Door de trillingen had hij moeite zijn evenwicht te bewaren maar wist hem nog net te behouden voor hij op Eulipe viel. Hij keek haar aan en glimlachte. "Heftige impact..." zei hij en grinnikte.

Eulipe bleef rustig zitten maar merkte dat Ethan bijna omviel. "Je had me bijna geplet," zei ze plagend. "Ik kan ook iets anders ermee.." Opnieuw begon ze een draaikolk te maken die in een ring veranderende. Ze hield de ring met 1 hand bijelkaar, wat lastig was, en haalde met haar andere hand een lichtbol tevoorschijn. "Dit kan pijn doen aan je ogen." Ze hield de lichtbol onder de ring. De kracht van de ring zoog de lichtbol uit haar handen en zorgde ervoor dat de ring verlicht was. "Boven water is het veel moeilijker, maar ik heb het ook maar 1 keer geprobeerd." De ring spatte uitelkaar met net zoveel kracht als eerst, maar nu was er ook een verblindend licht dat een paar seconden aan hield. Eulipe kalmeerde het water snel, waardoor de trillingen snel weggingen en Ethan weinig kans had dat hij op haar viel. Ze grinnikte en keek tevreden voor zich uit.