Even alleen.. of toch niet?

Het was nogal druk in Impera. In een van de gangen die verlaten was zat Eulipe op een vensterbank naar buiten te kijken. Ze had haar knieën opgetrokken en haar armen er om heen geslagen. Regendruppels tokkelden tegen het raam, om de paar minuten verdwenen ze doordat Eulipe ze simpel van het raam af veegde met haar krachten. Het stormde al de hele dag, gelukkig was het weekend dus was het niet echt heel erg. Buiten zat bijna niemand, behalve de gekken die buiten zaten. Eulipe zuchtte. Donkere kringen van vermoeidheid zaten onder haar ogen. Ze had nauwlijks geslapen. Opnieuw ging een flits door de lucht, gevolgd door een gerommel. Eulipe dook inelkaar, ze hield niet echt van omweer. Na een poosje bewoog ze haar hand weer, zodat de regendruppels weer van het raam verdwenen. Ergens was rook, waarschijnlijk door een blikseminslag. Nadat er opnieuw een donder was geweest hoorde Eulipe voetstappen. Nieuwschierig keek ze even de gang door en ze zag iemand lopen.

Ethan was na het meer naar de slaapzalen gegaan en probeerde wat te slapen. Hij was eindelijk in slaap gevallen en niet erg veel later wakker geworden door een nachtmerrie. Hij merkte dat het nog niet eens midden in de nacht was en dat het beneden gewoon druk was. Hij zuchtte even. De nachtmerrie over Eulipe had hem niet goed gedaan. Gelijk voelde hij een bezorgdheid opkomen. Hij liep door de gang richting de meisjesslaapzaal en klopte daar op de deur. Een meisje deed open en grinnikte bij het zien van Ethan. "Is eulipe daar?" vroeg hij met hese stem en met half geopende ogen. Euh...nee.... zei hij meisje verlegen. Ethan zuchtte even. "Bedankt.." zei hij en liep weg. Het meisje sloot de deur. Ethan keek rond en liep even over de gang. Hij moest zich niet te veel zorgen maken. Hij liep een paar gangen door richting de toieletten maar halverwege kwam hij iemand tegen. Hij keek op toen hij Eulipe bij het raam zag zitten en ze zag er niet in operbeste stemming. Hij merkte de donder op en zag dat ze ineen dook. Hij liep rustig naar haar toe en keek haar aan.

Haar adem stokte even toen Eulipe zag dat het Ethan was. Ze ging wat onderuitgezakter zitten, met haar armen naast haar. Ze keek naar buiten toen hij bij haar stond. Haar lippen waren opelkaargeperst, ze had geen zin om te praten. Eulipe begon haar ene hand heen en weer te bewegen zodat de waterdruppels vervormden. 'Wat is er? Je ziet er moe uit' stond er na een paar seconden. De regendruppels vervaagden de woorden, maar hij kon ze moeilijk niet gezien hebben. Ze sloeg haar armen overelkaar en staarde naar buiten. Haar hoofd was tegen het koele raam aangeleund en opnieuw dook Eulipe inelkaar toen er een luidde knal klonk. Waarschijnlijk was de bliksem ingeslagen in een van de vleugels.

Ethan keek haar aan en zag woorden bij het raam. "Dat heeft drie redenen..." zei hij. "Twee daarvan hebben met jou te maken." zei hij. "Eerst het weer houdt me wakker. Ten tweede ik krijg alleen maar nachtmerries over jou. En te derde voel ik me schuldig..." zei hij. De laatste zei hij was serieuzer. "Als ik niet bij je was komen zitten en niet had uitgenodigd om te zwemmen dan had dit je allemaal niet overkomen.." zei hij zacht en met een lichte trilling in zijn stem. Hij draaide zich toen om. "Ik wilde gewoon dat je dat even wist.." zei hij en zuchtte even.

Eulipe bleef zwijgend naar buiten staren terwijl ze luisterde naar Ethan's woorden. Ze had het gevoel gekregen dat hij walgde van haar, dat hij wou dat hij haar nooit ontmoet had. Dat laatste had hij hardop gezegt en dat deed haar erg zeer van binnen. Ze zag dat hij zich omdraaide, dus hadden de waterletters geen zin meer. Ze moest praten. "Elke keer dat ik mijn ogen dicht deed en doe, krijg ik alles weer te zien. Alsof het gebrand staat op mijn netvlies," zei ze met een hese en zachte stem. "Maar waarom heb je nachtmerries over mij? Zo eng ben ik ook niet. En als ik je niet had ontmoet, nouja, waarschijnlijk was het minder erg dan nu maar dan had ik geen vrienden.." Eulipe dook opnieuw inelkaar toen nog een knal luidde, dichterbij dan de andere knal.

Ethan keek haar aan en hoorde haar woorden. "Nachtmerries over jou ja. Ik zie je constant worden gepest en uitendelijk aan het eind van de droom..." hij stopte. Hij durfde het niet te vertellen. "Nee, je bent niet eng.." zei hij zacht. "En bovendien kan ik het ook niet uit mijn kop zetten." zei hij. "Het is gewoon 'mijn' schuld en het spijt me..." zei hij en kreeg een traan. "Sorry..." mompelde hij en balde zijn vuisten.

Eulipe's ogen keken naar Ethan die nogal verdrietig klonk. Hij gaf zichzelf de schuld, maar dat moest hij niet doen. Het was niet zijn schuld, maar de schuld van die watermensen uit het meer. Ze zag zijn gebalde vuisten en slikte. "Ik vergeef het je," mompelde ze hees. Voor de zoveelste keer klonk er een knal, gelukkig niet zo hard meer, maar toch dook ze inelkaar. Ze trok haar knieën op, sloeg haar armen er omheen en ze leunde met haar hoofd op haar knieën. "Stom onweer," fluisterde ze. Ze vond die knallen doodeng. Haar handen trilden lichtjes, ze wou het liefste hier weg om naar een plek te gaan waar geen onweer was.

Ethan hoorde haar woorden en keek op. Er verscheen een glimlach. Hij merkte de donder en dat ze in elkaar dook. Hij keek haar aan en pakte haar hand en trok haar mee. Samen liep hij naar de woonkamer en maakte een zegel. Alle ramen en muren kregen een isolerende laag waardoor het gluidloos werd. "Dit zorgt er voor dat de knallen niet te horen zijn..." zei hij vriendelijk en keek haar aan. Hij zuchtte even.

[Woonkamer? o_o]

Eulipe voelde dat Ethan haar hand pakte en haar meetrok. Ze moest hem wel volgen, anders dan werd ze meteen onderuit getrokken. Hij was sterker dan haar, dat was meestal zo met jongens. Zwijgend volgde ze hem. Nog een knal klonk, Eulipe voelde zichzelf langzaam in paniek raken. Ze merkte dat hij richting de woonkamers liep en ze voelde zichzelf angstig worden toen hij een soort zegel ofzoiets maakte. Alles was meteen stil, waardoor ze nog banger werd. Ze vond het doodsbenauwd nu ze niets hoorde, ze wist nog steeds dat de bliksem hier kon inslaan. Ze pakte een verlaten en ongeopende flesje met water en zette dat op de tafel. Ze ging er met een stoel voor zitten en begon te oefenen. Misschien kon Eulipe zo haar gedachten ergens anders aan laten denken. Voorzichtig haalde ze het water uit het flesje. Een grote bol zweefde in de lucht, een paar centimeter boven de tafel. Ze begon er verschillende vormen van te maken en uiteindelijk probeerde ze het in tweeën te splitsen, wat niet lukte waardoor het water uiteenviel. Snel maakte ze van al het water weer een bol en deed dat in het flesje. Zwijgend staarde Eulipe voor zich uit.

Ethan keek naar Eulipe die aan het oefenen was. Hij keek uit het raam wat nog gewoon kon. Hij zuchtte. Wat deed hij verkeerd? Hij liep naar de jongensslaapzaal en kwam even later terug. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij keek even naar Eulipe. "Als er iets is, meld het dan..." zei hij en zuchtte even.

Eulipe merkte dat Ethan weg ging. Wat was er met hem aan de hand? Hij deed nogal vreemd, hetzelfde wat ze dacht toen ze hem voor het eerst ontmoet had. Misschien moest ze het gewoon accepteren, het was vast iets wat hij liever niet wou vertellen, leek het haar. Eulipe zette haar handen even tegen elkaar aan en toen ze ze weer vanelkaar af haalden kwam er een klein, blauw lichtbolletje tevoorschijn. Het was niet fel en Eulipe liet het van kleur veranderen. Naar rood was het warm, naar wit was het fel en weer naar blauw was het kalm. Ze merkte niet dat Ethan weer terug was en schrok bijna toen ze zijn stem hoordde. Eulipe knikte. Hij maakte zich teveel zorgen om haar, vond ze. Het leek.. Nee, ze waren gewoon vrienden. Het blauwe lichtballetje werd groter en kleiner en veranderde van kleur. Eulipe vond het wel moeilijk en na een tijdje hield ze op omdat het teveel moeite kostte. De kamer was nu nogal donker en ze ging op een bank zitten.