Van de eetzaal naar het veld

Rhyna was lichtgeraakt naar het veld gelopen, en ze zucht dan ook even diep. Even keek ze naar de hemel, en ze zucht dan ook even diep. Ze zorgde ervoor dat er een ring van vuur om haar heen was, en ze bleef er dan gewoon inzitten op het gras. Het kon haar niet schelen dat het veld in brand kon staan, aangezien ze wel haar vuurmagie iets beter kon beheersen dan de rest. Ze had jaren getraind om haar familie trots te maken, nouja haar echte familie dan. Daarna liet ze zich vallen op haar rug, en ze keek dan ook naar de hemel.

Ethan was de eetzaal uitgelopen en keek naar de ring van vuur. Jup daar zat Rhyna zeker in. Hij sprong omhoog en verlichtte de zwaartekracht zodat hij hoger kwam. Daarna maakte hij hem weer normaal en landde langzaam op de grond naast Rhyna. Hij ging naast haar op de grond liggen en keek ook naar de lucht. "De wolken zijn mooi vandaag..." zei hij. Iets waar hij vaker naar keek. Hij keek daarna naar Rhyna. "Sorry van daarstraks..." zei hij en keek haar aan.

Rhyna had niet door dat haar broer in de ring van vuur was gekomen, en ze zucht dan ook heel even diep. Even dacht ze aan vroeger, en toch had ze niet echt leuke herinneringen als zijn vrienden erbij waren. Maar ze had zich altijd al afstandelijker gevoeld van zijn familie, en ze hoorde dan opeens zijn stem naast haar. Ze ging wat verder liggen in de ring van vuur, en ze liet een muur van vuur verschijnen tussen beide. Ze was boos geworden op hem, en ze snoof dan ook even diep. "Dat deed je vroeger ook al!!!!" Zei Rhyna dan ook lichtgeraakt tegen hem, en ze ging dan recht zitten.

Ethan merkte dat er een muur van vuur tussen hen in kwam. Hij zuchtte even. "Ik weet het." zei hij. "Het is ook mijn fout..." zei hij. Hij keek naar de lucht en kon door het vuur Rhyna niet zien. Hij stond op en keek naar het vuur. Hij zuchtte even. "Het is niet omdat je vervelend bent..." zei hij. "...het is gewoon..." hij zuchtte even en wist niet goed hij dit moest verwoorden. Hij keek naar de muur van vuur. Hij zuchtte even. Hij keek even naar de grond en zweeg verder.

Rhyna hoorde zijn woorden, en ze zucht even diep. "Ik ben het beu als je zo doet, en je weet niet eens hoe ik me voel." Zei Rhyna dan tegen hem, maar ze voelde wel tranen opkomen. "Je was de enige van de familie waar ik mezelf kon bij zijn, maar nu sta ik er weer alleen voor zoals altijd." Zei ze dan iets te luid, en ze voelde tranen van haar wangen rollen. Ze liet deze maar gewoon op de grond vallen, en ze snikte dan ook even zachtjes. Ze keek naar het vuur om haar heen, en ze hoorde dan ook de stemmen ervan.

Ethan was het even zat. Hij liet een koepel van Metaal om hem heen komen en liep door het muur van vuur. Hij liet de koepel verdwijnen en liep naar haar toe. Hij omarmde haar en hield haar vast. "Je staat er niet alleen voor." zei hij. "Ik heb je altijd aardig gevonden en dat zou zo blijven." zei hij. Hij drukt haar stevig tegen zich aan. "Ik zou ook niet zonder je kunnen." zei hij en keek haar aan. "En je mag jezelf nog steeds bij me zijn. Dat heb ik juist het liefst." zei hij en keek haar aan.

Rhyna snikte nog steeds, en ze voelde dan zijn armen om haar heen. Ze huilde zachtjes in zijn armen, en ze wou eerst niet zo boos worden. Alleen dit was al de zoveelste keer dat hij dat gedaan had, en dan nog had ze niet zo tekeer moeten gaan. Ze knuffelde hem dan ook de hele tijd, en ze luisterde naar zijn woorden. Soms hadden ze zoals vroeger enkele woorden met elkaar, maar toch was dat dan al meteen opgelost. Zij kon vooral niet zonder hem, en hij was de enige broer die ze zich maar kon wensen. Haar echte broers had ze nooit echt gekend, en dus soms mistte ze wel haar echte familie. Met betraande ogen keek ze Ethan aan in de ogen, en ze wist niet wat ze nog kon zeggen.

Ethan hoorde dat ze niets zei en alleen maar aankeek met betraande ogen. Hij wreef met zijn vingers haar tranen weg. "Ook al ben je anders, dat wil niet zeggen dat je niet bij ons hoort..." zei hij. "Je bent en blijft mijn zusje..." zei hij en keek haar aan. "Ik zal mijn best doen om niet meer zo te reageren..." zei hij en knikte. Hij keek haar aan. "Het spijt me..." zei hij nogmaals en zuchtte even.

Rhyna keek haar broer aan met nog steeds diezelfde blik, en ze hoorde dan ook zijn woorden. "Maar ik ben een vuurgebruiker, en die horen niet bij jullie." Zei Rhyna dan tegen hem, en ze keek dan naar de grond. "Beloof je het deze keer wel dat je zo niet meer gaat doen?" Vroeg ze dan aan hem, en ze omhelsde hem dan ook voorzichtig. "Ethan ik zal je hier niet meer in de weg zitten, en ik zal dan ook gewoon uit je buurt blijven." Zei ze dan tegen hem, en ze keek dan even naar het vuur om hen heen.

Ethan keek haar aan. "Zeg dat niet!" zei hij wat strenger. "Al had je totaal geen krachten. Je blijft mijn zus..." zei hij en keek haar aan. "Beloven kan ik niet. Maar ik kan je wel beloven dat ik mijn best zal gaan doen." zei hij. Ethan keek haar aan en zuchtte. "Je mag wel bij me in de buurt komen...en trouwens. Je liep met toen straks niet in de weg. Ik heb soms zelfs liever dat je bij me komt zitten dan dat je er totaal niet bent..." zei hij en keek eveneens naar het vuur.

Rhyna keek naar haar broer, en ze hoorde dan opeens zijn woorden. Ze keek naar hem, en ze wist niet wat zeggen daarop. "Maar velen beschouwen me nog altijd als een buitenstaander in de familie. Vooral de vrienden en kennissen van je ouders en de anderen." Zei Rhyna dan tegen hem, en ze hield haar armen om zijn nek. "Maar verpest het altijd voor je." Zei ze dan zachtjes op zijn laatste woorden, en ze legde dan haar hoofd op zijn schouder. Ze begon nu wel een beetje moe te worden van haar energieverbruik, en gelukkig was haar teken niet aan het branden als een gek.

Ethan keek haar aan. "En voor mij hoor je er bij. Net als 'onze' ouders...." zei hij en keek naar Rhyna. "En waag het niet om dat te herhalen." zei hij. "Je verpest niet altijd alles voor me." zei hij. "Je doet ook vaak dingen goed.." zei hij. "Meer goed dan fout." zei hij. "En Mimi wilde je trouwens ook beter leren kennen." zei hij en glimlachte. "Je bent deel van de familie en dat blijft zo..." zei hij.

Rhyna keek naar hem, en ze luisterde dan ook naar zijn woorden. "Ik heb bang om je te verliezen aan anderen." Zei Rhyna dan zacht tegen hem, en ze bleef met haar hoofd op zijn schouder liggen. Het vuur begon langzaam rond hen te verminderen, en ze sloot heel even haar ogen. "Ik weet het zo niet of ik haar wel kan vertrouwen. Je weet goed genoeg hoe ik reageer tegenover andere mensen die onbekend zijn voor me." Zei ze dan tegen hem, en ze hoorde zijn laatste woorden dan ook. "Ik ben wel blij dat ik in jullie familie zit, maar soms voel ik me niet echt thuis bij jullie." Zei ze zachtjes tegen hem, en ze voelde zich erg moe worden.

Ethan keek haar aan en knikte. "Dat weet ik." zei hij. "En dat gebeurd niet. Jij bent onvervangbaar..." zei hij en zuchtte. "Je moet je je niets aantrekken van de familie..." zei hij. "Wij zijn een team die niet te verslaan valt." zei hij en glimlachte. "Ik ga je niet dwingen om haar te leren kennen. Dat moet je zelf doen." zei hij. Hij merkte dat ze vermoeid was en glimlachte. "Zal ik je naar de slaapzalen brengen..." vroeg hij en keek haar aan.

Rhyna keek naar hem, en ze bleef dan ook gewoon zo zitten. Ze keek naar het vuur die ondertussen langzaam verdween, en ze hoorde dan de woorden van hem. Ze bleef aandachtig naar hem luisteren, en ze glimlachte heel even kort. "Ik hou van je Ethan." Zei Rhyna heel zachtjes tegen hem, waarna ze dan zijn vraag hoorde. "Nee ik wil hier blijven bij jou." Zei ze rustig tegen hem, en ze dacht dan even na over hoe ze dat meisje dan zou moeten aanspreken.

Ethan hoorde haar woorden en keek haar glimlachend aan. Hij grinnikte. Hij legde haar tegen hem aan zodat ze wat confrontabeler lag. Hij keek naar de wolken en glimlachte. "Ik ook van jou." zei hij. "Als een broer dan..." zei hij er grinnikend achter aan. Hij glimlachte en keek naar Rhyna. "Ik denk dat ik heel anders zou zijn als ik jou niet had gevonden op straat..." zei hij. Hij glimlachte. Hij ging op zijn rug liggen en liet Rhyna haar hoofd op zijn buik liggen. Hij glimlachte en bleef zo liggen.

Rhyna keek haar broer in de ogen aan, en ze hoorde dan zijn woorden. "Ja dat bedoel ik ook gekkie." Zei Rhyna dan wat lachend tegen hem, en ze merkte dan dat hij ging neerliggen. Ook had ze zijn andere woorden gehoord, en ze keek hem dan aan. "Ja maar toen zat ik vol met bloed van mijn echte moeder, nouja toen besefte ik het wel niet wat er gebeurd was. Velen denken nog altijd dat ik hen gedood heb, maar ik had de daders duidelijk gezien." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze legde zich beter met haar hoofd op zijn buik. Voor een tijdje sloot ze haar ogen gewoon, en ze dacht dan ook kort even na.

Ethan hoorde haar woorden en lachtte even kort. "Ik kan dat niet voorstellen dat jij het hebt gedaan. Je bent zo symphatiek en behulpzaam. Ik ben het niet eens met de mensen die denken dat jij de dader bent..." zei hij. "Jij bent alles behalve een moordenaar..." zei hij. "En met dat alles bedoel ik de positieve dingen..." zei hij en glimlachte. Hij keek naar de wolken. Deze dreven rustig voorbij en dit stelde hem altijd gerust.

Rhyna keek naar haar broer, en ze glimlachte heel even kort. Toch slaagde hij er in zoals altijd om haar wat te doen blozen, en ze hoopte dan ook dat hij dat niet gezien had. Daarna sloot ze haar ogen, en ze genoot van de manier hoe zijn buik op en neer ging door het ademhalen. "Ik weet dat jij me daarvoor niet beschuldigd, maar je weet hoe de roddels in ons buurt thuis door de stad gaan é." Zei Rhyna dan kalm tegen hem, waarna ze dan even kort nadacht over thuis.

Ethan zag dat zijn zusje bloosde en grinnikte. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. "En of ik het weet. Ik was bijna met iemand op de vuist geweest doordat hij jou beschuldigde. Het maakt me alleen maar kwaad. Ze weten niets van jou. Ze denken alleen maar dat jij het hebt gedaan zonder dat er enig onderzoek is gepleegd..." zei hij en zuchtte even. Hij keek daarna weer naar Rhyna.