Staren naar buiten...

Zarrey keek door het raam naar de tuin, hij wilde er graag een tuintje om zijn eigen plekje te creëren. Uiteraard wilde hij het niet vragen, niet iedereen hoefde te weten dat hij zijn opgebouwde muur op prijs stelde. Van verschillende kanten heeft Zarrey roddels gehoord over de freak, hij spoorde wellicht niet of het was een sadist, de waarheid was dat hij de emotionele muur die hij had opgebouwd op prijs stelde. De muur diende gewoon voor geen sociaal gedoe, vrienden leiden tot tranen, de natuur was voorspelbaar als je alles maar goed genoeg kende, ze stelden je niet teleur. Dat was de reden dat hij een eigen stukje natuur wilde om zich terug te trekken, maar zijn gemaakte imago hield hem tegen.

Nieuwsgierig liep Rhyna wat in het rond, en ze keek dan ook gewoon voorzich. Dat voorval met haar broer wilde ze niet meer meemaken of ze zou weglopen van hen, waarna ze dan gewoon op straat zou gaan leven. Even zucht ze diep, en ze wandelt gewoon verder. Even zag ze een jongen staan, maar ze liep hem dan gewoon voorbij. Ze was namelijk niet zo sociaal als men zou denken, aangezien ze afstandelijk was door vreemden. Dit kwam doordat ze haar ouders zag sterven voor haar neus, en zij was dan ook goed verstopt voor die mensen. Even stond ze bij een raam, en ze keek zoals gewoonlijk naar de hemel.

Zarrey rook een geur, een mens, fris en verzorgd maar erg warm. Hij bleef zijn ogen op de tuin gericht houden en hield zich stil. Ze was rond zijn leeftijd en rook knap, de geur liet hem nooit in de steek. Echter was hij niet zo geïntresseerd in vrouwelijk schoon, niet dat hij op mannen viel, maar liefdes brachten zo veel gedoe mee. Zarrey had nog nooit een vriendin gehad en dat was ook beter zo. De jongen had zijn ogen al een hele tijd op de tuin gericht.

Rhyna keek even naar de jongen die een beetje verder stond, maar dan liep ze gewoon weer verder. Ze stond namelijk nooit lang op één plaats, en ze zucht dan ook even diep. Even sloot ze kort haar ogen, en ze dacht na over wat ze zou kunnen doen. Het enige waar ze aan dacht was om ergens rustig te zitten zonder dat haar broer wist waar ze was, en daar was ze al vaak ingeslaagd om hem overbezorgd te krijgen. Dit keer zou ze dat ook doen, en het kon haar niet schelen dat hij dan boos zou worden. Hij had haar daar alleen gelaten zonder te verwittigen, en dus zou ze gewoon wraak nemen. Nouja ze had pas van haar moeder gehoord dat hij naar hier was gekomen, en dus was ze hem eerlijk gezegd gevolgd. Dit omdat ze altijd al heel haar leven bij haar broer was gebleven, en ze kon nu eenmaal niet zonder hem. Hij zou haar dan ook altijd helpen als ze in problemen zat, en ze sloeg dan even kort haar hand in de muur. Ze ging daar dan ook zitten op de grond, en ze ademde even in en uit.

Ze was nieuw, dat kon Zarrey letterlijk ruiken. De jongen had een goed geheugen en deze geur kwam hem absoluut niet bekent voor. Ze kende logischerwijs zijn imago ook niet.
Rhyna sloeg met geweld op een muur en Zarrey draaide zijn hoofd haar kant op. Hij ergerde zich niet echt aan haar, maar het was het begin van een nieuw schooljaar en hij moest de nieuwelingen wel leren dat hij de grootste zak was die je je maar kon voorstellen. Zarrey deed het niet graag, maar het was beter voor hem en wellicht ook beter voor de vrienden die hij anders maakte.
''Hey nieuwe...'' begon de jongen sissend ''ga ergens anders je frustratie verwerken, stuiterbal...'' Hij was heel beschaafd wat Zarrey zei voor zijn doen, koninklijk bijna. Iets ergers kwam gewoon niet zo zeer in hem op. Gespeeld geïrriteerd draaide hij zich weer naar het raam.

Rhyna zucht even diep, en ze merkte dan dat de jongen haar richting in keek. Ze snoof even diep, en ze stond dan op toen ze zijn woorden hoorde. Nog gefrustreerder liep ze op hem af, en ze greep hem dan ook bij de kraag. Ze duwde hem tegen de muur, en ze keek hem diep in de ogen aan. "Waag het nog één keer wat te zeggen, en je vliegt letterlijk door het raam." Zei Rhyna dan tegen hem, en ze liep dan gewoon weer weg. Ze haatte het als mensen zo deden tegen haar, en ja dan kon ze wel lelijk uit de hoek komen. Vooral als ze kwaad was mocht je haar niet storen, en ze liep dan gewoon verder weg van de jongen. Even keek ze nog kort om, maar dat was om te zien wat zijn reactie was. Daarna ging ze de hoek om, en ze ging daar op de grond zitten. Dankzij alles wat ze meegemaakt had was ze veel verandert, en dat wisten haar adoptieouders dan ook. Toch moest ze geen medelijden hebben, en ze kon dan ook nu beter voor zichzelf zorgen. Ze zat rustig op de grond achter de hoek na te denken, en ze sloot dan ook even haar ogen.

Zarrey werd tegen de muur gedrukt, maar de jongen liet haar haar gang gaan, een beter scenario kon hij zich niet voorstellen. Haar ogen vertelden dat ze het meende en de geur van haar woede sloot alle andere opties uit, ze was goed kwaad. Zarrey had zijn armen ontspannen naast me hangen en ontweek het oogcontact met Rhyna niet, sterker nog hij zette een manipulerende glimlach op. De jongen siste flauwtjes ''Ze word kwaad omdat ik haar stuiterbal noem? Wat zal ik zeggen, doe wat je niet laten kunt...'' Bij zijn woorden kwam er een pikzwarte damp vrij die zich een weg langs Rhyna wisten te banen. Hij verwachte dat hij uit het raam werd geslingerd, in elkgeval één nieuwe die niets meer met hem te maken wil hebben, daarbij kan hij de tuin dan eens goed bekijken, een klassieke win-win situatie.

Rhyna had zijn woorden genegeerd, en ze bleef achter de hoek zitten. Ze zou vanaf nu hem negeren, en dus gewoon rustig blijven zitten. Het enige wat ze nu zou doen was gewoon ver van haar broer blijven, en hem ook negeren als het moest. Toch kon ze niet zonder hem, en daarbij zou ze geen leven zonder haar broer willen. Soms kon ze wel eens kwaad worden op hem, maar daarna zat ze meestal toch terug aan zijn lijf te hangen. Met een diepe zucht keek ze naar de grond, en ze dacht dan na over vanalles. Even keek ze vanachter de hoek naar die jongen, en ze bekeek hem van kop tot teen. Daarna zorgde ze ervoor dat hij haar niet kon opmerken, en alweer sloot ze gewoon haar ogen. Voor even genoot ze van de rust, maar dat verbrak dan ook bij het horen van wat geluid.

Zeph liep vrolijk en fluitend door de tuinen. Hij bekeek alle bloemen en planten, die er prachtig uitzagen en keek af en toe naar het steeds groter wordende gebouw van Impera. Eenmaal vlak bij de school, liep Zeph voor wat ramen. Hij zag in een van die ramen ineens een pikzwarte damp tevoorschijn komen. "Wow...wat is daar aan de hand? Misschien is er wel brand?! Het lijkt wel wat op rook, maar het is heel donker. Misschien is het wel giftig!" Zeph schrok van het zien van deze damp en hij besloot daar naar binnen te gaan. een eindje verder op stond een raam open en hij liep er naartoe om via dat raam naar binnen te gaan. Zeph moest kuchen van de zwarte damp, maar echt giftig leek het niet. "Hallo? Is hier iemand?" Zeph hief zijn hand op en deze begon te gloeien, zodat Zeph makkelijker door de damp heen kon kijken. Maar veel hielp jet niet. Opeens botste hij tegen een persoon aan en Zeph viel op de grond. "Au... sorry iemand, maar ik zag niet bepaald veel door die zwarte rook. Gaat het goed hier? Ik hoef je blijkbaar niet te helpen?" Zeph wist eigenlijk niet eens wat hij hier deed. Blijkbaar nam het engel-zijn ook een soort van verantwoordelijkheidsgevoel met zich mee en had hij een drang om anderen te helpen. Hij was benieuwd of deze persoon nou boos op hem zou zijn of niet, maar echt veel zag hij niet.

Rhyna zat nog steeds neer op de grond, en ze merkte wel dat er in haar buurt een raam open was. Ze snoof dan ook even diep, waarna ze dan weg wilde lopen om ergens anders te gaan zitten. Net als ze wilde vertrekken om naar buiten te gaan liep er iemand tegen haar op, en ze keek dan naar de persoon die op de grond lag. "Ik hoef geen hulp en er is ook niets aan de hand." Zei ze dan iets te bot tegen de jongen, waarna ze dan gewoon weer verder ging. Toch wist ze dat ze voorbij die andere jongen moest gaan, en dus deed ze dat dan ook maar gewoon. Het liefste wilde ze hem door het raam smijten, maar dat deed ze niet. Even dacht ze kort aan de eetzaal, en ze had allang door dat dat meisje haar niet moest. Pech voor haar, want ze gaat nooit haar broer gaan delen met haar. Even verscheen er een grijns om haar lippen, en ze zorgde er dan ook voor dat er een vuurbal tegen die jongen zijn kont aankwam. Daarna liep ze gewoon naar buiten, en ze besloot dan om wat in de tuinen rond te wandelen. Even keek ze naar een fakkel die er stond, en ze hoorde de stem van het vuur tegen haar praten. Ze knikte er kort naar, en ze ging dan richting de deur om naar buiten te lopen. Even snoof ze weer eens diep, waarna ze dan gewoon op het gemak verder ging.

"Oh eh, sorry dan." was het enige wat Zeph kon zeggen terwijl het meisje weg liep. De damp trok weg want nu zag hij ook nog een ander persoon staan bij een raam. Deze had donker paars haar en zwarte kleding, misschien dat hij de rook had veroorzaakt. Blijkbaar wel, want het meisje liet een vuurbal tegen zijn achterwerk botsen. "Au, dat lijkt me niet prettig." mompelde Zeph wat tegen zichzelf. Hij stond weer op en keek het vurige meisje achterna. "Nou, die heeft haar dag blijkbaar ook niet." sprak Zeph en daarna keek hij weer naar de jongen met paars haar. "Zo dus...euh..." Zeph wist niet wat hij moest zeggen. De jongen leek hem niet op te merken of hij negeerde hem. "Maakte jij die zwarte damp daarnet? Ik vond het best een mooi stukje magie, op zijn duistere manier dan." vervolgde Zeph. Hij vond het altijd wel leuk om te praten met iemand, maar deze persoon leek er niet zoveel zin in te hebben.

Rhyna was ondertussen in de tuin, en ze keek even kort naar het gebouw achter haar. Daar zag ze die twee jongens nog staan, maar verder interesseerde het haar niet echt. Even stond ze stil bij de rode rozen, en ze raakte er dan ook even eentje aan. Ze glimlachte dan ook erg zacht, waarna ze dan hurkte bij de rode rozen. Dat waren tenminste bloemen die ze heel mooi vond, maar ook had ze wel al een blauwe roos en een zwarte roos gezien. Toch waren de rode rozen mooier, maar ook erg romantisch voor koppeltjes. Zachtjes raakte ze de bloem nog aan, en ze keek dan even naar de grond. Voor even werd ze wat stil, aangezien het rood ook een onderdeel van vuur was. Maar dat was niet het enige, aangezien ze vol bloed was van haar moeder die op de grond lag. Ze snikte heel even kort, en de beelden kwamen dan ook weer terug van toen die dag. Sindsdien had ze eigenlijk nooit haar verjaardag geviert, en dat zou ze dan ook nooit van haar leven doen.

Zarrey werd losgelaten, blufbekje krabbelde terug? Helaas, vond Zarrey. Er kwam een nieuwe jongen, Zeph aanlopen, hij was onder de indruk van de donkere damp die Zarrey had losgelaten.
Rhyna was Zarrey niet vergeten, ze liet een vuurbal richting zijn kont komen. Leer fikte niet zo snel. De jongen was niet onder de indruk en keek Rhyna na, toen ze naar buiten liep. Hit & run, zwak vond Zarrey.
Zeph begon nu tegen hem te praten, in zijn ogen was Zarrey's damp een vorm van kunst? De jongen die de damp had veroorzaakt keek hem aan alsof hij twee enorme vleugels op zijn rug had zitten.
Zarrey draaide zich om en siste vanuit zijn mondhoeken ''Ga spelen, nitwit...'' De jongen deed zijn handen in zijn broekzakken en liep de gang uit, het kasteel in.

Rhyna zat nog steeds bij de rode rozen, en ze zucht heel even diep. Ze stond dan uiteindelijk op om weer weg te gaan, en ze keek dan kort naar het raam als ze die jongen weg zag gaan. Even zucht ze diep, waarna ze dan die andere jongen nog zag staan. Daarna begon ze een lied te zingen die ze vreemd genoeg van de stemmen van het vuur had geleerd, en ze sloot dan ook kort haar ogen tijdens het zingen. Al zingend liep ze natuurlijk naar binnen, en ze liep dan zelf ook het kasteel in.

Nadat het meisje weg was gegaan, keek de jongen raar op naar Zeph. Alsof hij iets heel erg verkeerd had gezegd. Zeph kon nog niet eens iets terug zeggen of Zarrey zei dat hij moest gaan spelen en noemde hem nitwit... wat dat ook mocht zijn. Daarna verdween hij het kasteel in. "Nou... ze zijn wel erg welkom hier. Of ze willen meteen met je trouwen, of ze schieten vuurballen het rond in of ze noemen je nitwit en lopen weg. Leuke school wordt dit." mompelde Zeph. Hij had verder niks meer te doen hier, dus hij besloot ook maar om Zarrey op enige afstand te volgen het kasteel in, maar daar op zoek te gaan naar een persoon die hem kon helpen alles te regelen voor de lessen.