Terug trekken...

Zeph luisterde aandachtig naar Zarrey’s verhaal. Hij vond het best interessant om te weten hoe Zarrey hier kwam. Zarrey bleek gewoon een menselijke Speurhond! Dat je rotsen en alles kon ruiken, kon Zeph zich niet eens voorstellen. Daarna vertelde Zarrey over waarom dit woud nou wel niet verboden was. Nu werd Zeph weer herinnerd aan de Witte Perytons en, tja… Zeph moest toegeven dat hij dat niet graag tegenkwam. Hoewel hij ze er leuk uit vond zien, begreep Zeph ook wel dat deze dieren voor anderen levensgevaarlijk waren. Zarrey had echt geluk dat Zeph hem had gevolgd, om het maar zo te noemen. Nu kreeg Zeph een vraag voor zijn kiezen geduwd. “Euhm, ik weet het eigenlijk niet. Dat ik je tegenkwam in het woud was puur toeval. En ik het kasteel volgde ik je om bij het schoolhoofd te kunnen komen. Ik wist niet dat je het zo opvatte…” Zeph keek even naar boven, waar de dichte mist de lucht boven hun hoofden vulde.

Zeph besloot eens wat te proberen. Hij wou graag een nieuw trucje leren, om het maar zo te noemen. Hij ging op de rots staan en spreidde zijn vleugels. Zijn handen hield hij bij elkaar. Hij dacht aan de vogel die hij net had gezien, de Amerikaanse Torenvalk. Zijn handen gloeiden opeens op, maar dit keer gebeurde er meer dan dat. Een cyaan lichtbolletje verscheen voor de handen van Zeph. De gevleugelde jongen verloor meteen zijn concentratie en het lichtbolletje loste op in het niks. “Ah… zag je dat Zarrey?

Rhyna bleef gewoon zitten, en ze keek dan als phoenix toe hoe ze allebei ineens weggingen. Ze krijste heel even kort, en pas dan als ze uit het zicht waren begon ze weer in een mens te veranderen. Ze had de kans niet gehad om haar excuses aan te bieden, en dat vond ze dan ook een beetje spijtig. Daarna keek ze heel kort in het rond, waarna ze dan maar in een richting liep zonder op de weg te letten. Met haar hoofd gericht op de grond liep ze nog steeds verder, en vervolgens dacht ze heel even na hoe ze die jongen kon aanspreken. Voor een tijdje zat ze in gedachten verzonken, en ze zucht dan ook heel even diep. Niet echt wetend waar ze naartoe ging liep ze toch nog door, totdat ze plots wat vreemds hoorde.

Nouja ze had niet echt angst, maar toch wist ze dat ze niet veilig was alleen. Hoewel ze haar vuurmagie uitstekend beheerste, en ook goed kon gebruiken in zowel aanval als verdediging was het toch wel af en toe moeilijk. Natuurlijk wilde ze nog meer leren uit haar magie, maar hier zou ze zichzelf in trainen. Kalm liep ze verder totdat ze gekraak hoorde van een tak, en dat deed haar dan ook even opkijken. Er waren dingen in de struiken die het blijkbaar op haar gemunt hadden, maar ze kon niet inschatten wat het juist was. Opeens zag ze een hongerig beest voor haar neus staan, en daar nog één en nog één. Ze slikte heel even kort, waardoor er dan opeens een kudde van die vreemde beesten voor haar neus stonden. Algauw draaide ze zich om, en ze zette het dan op een lopen.

Misschien was het niet een goede zet, maar ze kon niets anders bedenken. Tijdens het rennen keek ze even om, en ze merkte dan dat die beesten haar begonnen te volgen. De beesten leken op hagedisachtige dieren met giftige tanden en slijm, waardoor je er de kriebels van kon krijgen. Algauw probeerde ze wat te versnellen, aangezien die beesten erg snel leken te zijn. Even slaakte ze een gilletje, waarna ze dan nog sneller begon te lopen. Voor even dacht ze dat het ging gedaan zijn met haar, maar daarna liep ze gewoon weer in een richting. Natuurlijk rende ze zowat letterlijk op die 2 jongens af, en ze zucht dan ook even diep. Toch bleef ze doorrennen, en ze stopte dan even op een paar meters naast hen vandaan. Haar blik ging even naar achteren, en ze trok dan ook erg grote ogen toen die beesten haar bleven volgen. Ze draaide zich dan ook om, en ze gebruikte grote vuurballen om hen weg te jagen. Wat natuurlijk niet echt hielp, maar toch keek ze even achterom naar de kloof en ze slikte heel even kort. Ze wilde naar beneden springen, maar ze kon niet doordat haar voeten aan de grond genageld waren.

Zarrey glimlachte, toeval? De jongen was wantrouwig aangelegd dus het lag niet aan Zeph dat hij niet vertrouwd werd, maar Zarrey kon hem niets kwalijk nemen. Het imago van -de door Zeph genoemnde- Pimpel was namelijk één grote leugen.
Zeph schoot de lucht in, maar Zarrey keek niet naar zijn hocus spocus, hij keek sowieso haast nooit iemand aan, ook niet tijdens een gesprek. Zarrey bleef droogjes doorlopen, ook toen Zeph vanuit de lucht vroeg of de paars-roze ogen iets mee hadden gekregen. ''Nope...'' zei de man om de paars-roze ogen, Zarrey had geen rekening met magie gehouden, Zeph had vast gewoon een mooie parkiet voorbij zien vliegen.
''Waar zullen we naartoe gaan? Weer naar boven of het bamboe-bos in? Een kilometer die kant op is trouwens een Mangrove...'' zei Zarrey, die eigenlijk alles goed vond en al een beetje moe begon te raken.
''Misschien is het trouwens een goed idee om in de kloof te overnachten en morgenochtend weer terug te gaan. Soms word je namelijk opgehouden in het bos en daar kan je niet veilig slapen...'' legde hij uit.

"Hmm...ik vind het goed." Zeph was toch een beetje teleurgesteld dat Zarrey het niet heeft gezien. Maar daar kon Zarrey ook niks aan doen, vond Zeph, dus probeerde hij niet teleurgesteld over te komen. In plaats daar van probeerde hij het nog een keer. Hij spreidde zijn vleugels weer en hield zijn handen bij elkaar. Ook ditmaal ontstond er een cyaan blauwe lichtbolletje. Dit keer hield Zeph het langer vast en begon het te 'roken' mooie slierten kwamen er van af en het bolletje begon een bol te worden. Zeph bewoog zijn handen naar Zarrey en precies zoals hij hoopte, vloog de bol ook naar Pimpel toe. Maar vlak voor het echt bij Zarrey was, loste het weer op als sneeuw voor de zon. Er bleef alleen wat magische cyaan blauw rook achter. "Cool, ik kan het dus besturen. Dat is gaaf." Zeph was al trots op zichzelf en de teleurstelling dat Zarrey het niet had gezien, was samen met de bol verdwenen.

"Hier overnachten? Zouden ze ons dan niet missen op Impera? Ik weet niet of dat zo slim is. Maar ik denk dat je wel gelijk hebt. Zoveel keus hebben we niet denk ik." Zeph voelde zich niet goed bij de situatie. Zijn eerste nacht op Impera, zou op een plek zijn waar ze eigenlijk niet eens mochten zijn. Maar gelukkig was hij niet de enige en dan was alles wel goed, voor hem dan. Het schoolhoofd zal er waarschijnlijk niet zo blij mee zijn. "Mij lijkt het wel leuk om naar het Mangrove-bos te gaan. Misschien komen we daar nog leuke dingen tegen." zei Zeph en ondertussen liet hij zijn vleugels even rusten, of te wel, verdwijnen.

Rhyna aarzelde dit keer niet meer, en ze liet zich dan gewoon in de kloof vallen. Het was dit of anders aangevallen worden, en daar had ze nu echt geen zin in. Daarna sloot ze heel even haar ogen, en ze merkte dat ze met een hoge snelheid naar beneden viel. Ze hield haar ogen gesloten, waarna ze dan naar die beesten keek. Eigenaardig waren ze want ze klommen nu ook al naar beneden, waarna ze dan even diep begon te zuchten. Ze begon dan met krachtigere vuurballen te gooien, maar het leek wel of ze bestemd waren tegen vuur. Daarna deed ze haar ogen open, en ze veranderde vlug in de phoenix zodat ze dan kon landen. Haar blik ging dan ook naar voren, en ze land dan ook een eindje verder.

Kalm was ze weer een mens geworden, maar ze had niet echt de tijd om te rusten want die beesten waren er dan ook weer. Daarna begon ze weer te lopen, en ze deed dit met een goede snelheid. De reden dat die beesten nog niet moe waren was dat ze nu vlogen, en dus ze had niet echt een keuze. Met een hoge snelheid liep ze plots de twee jongens voorbij, en ze had het dan ook niet echt door dat ze hier ook waren. Toch liet ze enkele vuurballen naar die rare wezens gaan, en ze begon eigenlijk wel moe te worden van de energieverbruik die ze deed met magie. Ook haar teken op de rug begon opeens te branden, waardoor ze even begon te kreunen van de pijn.

Zarrey voelde een koude rilling bij de wond die hij op zijn achterhoofd had opgelopen bij de Perytons. Misschien was het toch een hardere klap dan hij dacht. Voorzichtig wreef Zarrey over zijn achterhoofd, waar Zeph zijn blauwe balletje heeft laten verdwijnen.
Zeph koos voor de Mangrove en Zarrey knikte, ''okay, dan gaan we naar de Mangrove... Het is trouwens beter en veiliger om hier te overnachten, de lessen zijn dit schooljaar toch al gestart en wees realistisch, je bent een nieuweling, niemand mist...'' Op dat moment hoorde Zarrey in de verte een soort gekreun, gekreun van een mens. De jongen draaide zich om en vervolgde nog droogjes ''je...'' En op dat moment zette hij het op het lopen, richting het geluid, zonder ook maar iets aan Zeph uit te leggen die het zonder magie waarschijnlijk niet had kunnen verstaan.

Toen Rhyna na een stukje rennen in het zicht kwam, was zij niet degene die de meeste indruk wekte. ''Komododraken... Hoe?'' vroeg hij zichzelf verbaasd af en keek vervolgens het lijdende meisje verwijtend aan. ''Je hebt ze boosgemaakt, sukkel!'' siste Zarrey terwijl hij de toppen van zijn wijsvingers naar elkaar toe bracht.
''Enfriarse'' zei Zarrey, terwijl er een wolk uit zijn mond zich een weg naar zijn vingers baande. De reptielen kwamen snel dichterbij en Zarrey wist niet of hij ze allemaal aan kon, maar het was dat of vergaan. In een soort draaikolk verdween de wolk in zijn vingers.
Zarrey strekte zijn armen en wijsvingers voor zich uit en herhaalde nu met kracht ''Enfriarse!'' Alle damp kwam weer uit zijn vingers en ging met hoge snelheid in de richting van de Komododraken. Het was een spreuk die hun bloedtemperatuur normaal gesproken drastisch moest verlagen en vervolgens bevriezen.

Voordat Zeph ook maar even kon rusten, werd de rust verbroken door een meisje dat wegrende. Blijkbaar voor iets grootst... iets afschuwelijks. En dat was wel duidelijk. Volgens Zarrey waren het Komododraken, grote hagedissen me vleugels en grote tanden. "De vogels! Als die reptielen hier blijven, gaan de vogels eraan! We moeten iets doen!" Zeph's vleugels verschenen weer en hij ging naast Zarrey fladderen. "Oké dan, het ziet er naar uit dat je er al een boel hebt uit geschakeld. Er zijn er nog twee die bewegen." Zeph probeerde zijn nieuwe techniek weer uit. De derde keer was het deze keer en de bal kwam nu veel sneller tevoorschijn. Dit keer begon het zelfs een andere vorm aan te nemen. Het leek op een kleine vogel die daarna ineens razendsnel op een van de Komododraken afvloog. "Cool, dit is nou toch eens mooie magie." Maar helaas, het raakte de Komododraak wel, maar niet voldoende om hem uit te schakelen. Maar hij was wel afgeremd. "Lukt het Zarrey?" vroeg Zeph en hij hief zijn handen weer op. Nogmaals probeerde hij het, maar nu knalde de bal er op af, zonder een vogel te worden. Doordat het geen vogel werd, knalde de bal er veel sneller tegen aan. Ditmaal viel de Komododraak om. "Mooi, ik kan dus wel al wat!" riep Zeph van vreugde, maar hij juichte te vroeg. De Komododraak stond weer op en schudde een paar keer met zijn lompe zware kop. "Verrek, wat doen we nu Pimpel?" vroeg Zeph, terwijl hij nogmaal probeerde een cyaanblauwe bal op de Komododraak af te vuren.

Rhyna liep nog steeds door, en ze stopte dan een eindje verder om adem te halen. Dit ging vele moeilijker dan ze dacht, en de pijn in haar rug was nog erger aan het worden. Opeens zakte ze gewoon door haar benen, waarna ze haar ogen heel even sloot. Ze hoopte dat de pijn wegging, maar helaas voor haar ging die niet weg. Ze hoorde zijn woorden niet echt, aangezien ze niet veel later opeens bewusteloos viel. Dit kwam door de magie die ze gebruikt had, waardoor haar energie verminderd was. Ze lag er dan ook weerloos bij, en soms kon het haar niet schelen wat er met haar zou gaan gebeuren. Ze wist goed genoeg dat dit zou voorvallen, maar toch had ze op dit moment geen keuze gehad.

Zarrey pufte even uit, het was een zare aanval. Hij wist dan wel veel, maar was niet bepaald sterk of krachtig. Hij merkte op dat Zeph met één van de laatste twee Komododraken aan het klooien was. Zarrey wilde graag helpen en het was het proberen waard. ''Enfriarse...'' siste hij opnieuw, maar dit keer kwam er geen zwarte damp uit zijn mond, maar zwarte druppels water. Het voelde alsof zijn hart uit zijn strot werd getrokken en Zarrey liet zich vloekend met gebogen hoofd en handen op zijn borst, op de grond vallen. Een beetje zwart water sijpelde dramatisch uit zijn mond. ''Aaah, fack!'' siste hij en hield zich nog in, het liefst wilde hij nu krijzen van de pijn. Zarrey had te veel van zijn damp gevraagt, waardoor het zwarte goedje op een erg pijnlijke wijze ging condenseren.

"Verrek! Wat krijgen we nou." Zeph stopte even met aanvallen om bij Zarrey te kijken. "Gaat het goed Pimpel? Hou je het nog wel vol?" Zeph keek daarna weer naar de Komododraken, die steeds dichter bij kwamen. "Damnit, dit halen we niet. Ineens zag Zeph ook dat achter hen nog iemand lag. Het was dat meisje dat hij ook in de gangen had gezien bij de Kasteeltuinen. "Zarrey, ik denk dat ik nu ook weet hoe die beesten hier zijn gekomen of wist je dat al?" Zeph was nu de enige die nog wat kon doen. "Ik moet ze tegen houden, het is dat of eraan gaan..." mompelde hij. En zodra hij dat zei, gebeurde er iets wat Zeph niet had gedacht. Terwijl hij opstond, verschenen er ineens overal vogels. Deze begrepen blijkbaar dat Zeph en Zarrey de kloof wouden beschermen en merkten dat het nu aan hen was om het af te maken. Verschillende vogels vielen ineens aan. Sommigen deden dat door stenen op te tillen en deze boven de Komododraken los te laten, anderen gingen gewoon irritant rond de kop van de lompe hagedissen vliegen. "Kijk nou toch eens Pimpel, de vogels helpen ons!" Zeph spreidde zijn vleugels weer en begon weer met een aanval. "Dit is mijn kans. Als ik ze nu net in de bek raak, moeten ze wel uitgeschakeld worden." Zeph liet de cyaan blauwe bal weer verschijnen maar dit keer hield hij de blauw langer vast. Zweet druppels verschenen op zijn hoofd, want het koste hem veel energie. "Kom op... kom op..." mompelde hij tegen zichzelf. Net als hij de bal op de Komododraken wou vuren, vloog er ineens een vogel in de Cyaan blauwe bol. "Nee!" riep Zeph, maar hij wist niet dat de Amerikaanse Torenvalk daarmee zijn spreuk zou afmaken. Deze vogel, die dus een Amerikaanse Torenvalk was, had zich opgeofferd om de Kloof te beschermen en de spreuk van Zeph te voltooien. Nu zou er geen bal meer ontstaan, maar een valk. De bal vervormde zich en er ontstond een valk die er bleef zweven. Zeph keek naar de Komododraken en op dat moment, vloog de Torenvalk recht in de bek van een van de Komododraken. Deze leed heel veel pijn en viel toen neer. "Wow...dat is een." zei Zeph. "Nu die andere nog." Zeph dacht nu aan de bek van die andere Komododraak en het werkte. Vanuit de uitgeschakelde Komododraak verscheen de cyaan blauwe valk weer en deze ging nu recht op de laatste Komododraak af. Hij explodeerde precies in de bek van de Komododraak. Zeph zakte even door zijn knieën, want de aanval kostte hem veel energie. Gelukkig had hij het nu wel gehaald. "Het is me gelukt Zarrey, het is ons gelukt..." en Zeph ging even liggen. De vogels verzamelden zich allemaal rondom de twee jongens en het meisje.

Zeph werd wakker. Hij was niet meer in de kloof, maar ergens anders. Zarrey was ook nergens te vinden, net als het meisje. Zeph stond op en keek om zich heen. Alles was wazig en pas na een paar keer goed knipperen kon hij weer helder zien. "Wat is er gebeurd?" Zeph keek nog een keer om zich heen. Ineens verscheen er een wit licht. "Zeph, ik ben het." sprak het licht, met wel een hele bekende stem, voor Zeph dan. "Mam? Wat doe jij hier? Ben ik..." "Nee Zeph, je bent niet overleden. Jou tijd is nog lang niet, geloof me. De Perytons hebben je hier naar toe gebracht, naar het rand van het woud, op mijn commando. Luister goed naar me, ga nooit, maar dan ook echt NOOIT meer dit woud in. Het is te duister voor je. Jij hoort in het licht. Ga nu snel, voordat iemand je hier vindt. Ik moet nu gaan. Ik hou van je lieverd!" en het licht verdween langzaam maar zeker. "Nee Mam! Wacht nou even." Zeph vloog naar het licht toe, maar toen hij er was, vloog hij dwars door het laatste plukje licht heen. "Hmm... Mam zou wel gelijk hebben. Ik kan er maar beter vandoor gaan." Zeph spreidde zijn vleugels en steeg daarna op, het Donkere Bos uit en op weg naar Impera.

Nog steeds was Rhyna bewusteloos, en ze hoorde dan ook niet eens wat er om haar heen gebeurde. Wat er wel was, was dat er een ring van vuur om haar heen was gekomen, maar dat merkte zij niet op. Ze had haar excuses willen aanbieden nog voor dat ze bewusteloos viel, maar dat was haar niet gelukt. Haar hart leek stil te staan, maar dat was niet het geval. Ook wist ze niet waar ze zich nu bevond, maar als ze wakker zou worden dan zou ze het wel merken. Een stem sprak tegen haar, maar zij reageerde er niet op. De reden daarvan wist ze niet echt, maar wie het ook was ze zou deze aanspreken als ze kon.