Terug trekken...

Zarrey keek om zich heen, er was niemand te bekennen. ''Invisível!'' siste hij zachtjes. Uit zijn mond, neus en ogen kwam een zwarte damp, zo heftig dat Zarrey zelf niet meer zichtbaar was en in een vorm van een tornado verging de damp in het niets. Zarrey was onzichtbaar, deze spreuk had hij nog niet optimaal onder controle, hij wist dat er mensen waren die dit uren vol hielden, zijn record was een halfuurtje. Een halfuurtje was echter tijd zat om het Donkere Bos veilig binnen te komen.

Zarrey volgde met zijn ogen een raaf die tussen de bomen door het bos vloog. De onzichtbare jongen was het bos probleemloos binnen gekomen, het had hem echter wel energie gekost. Zarrey vouwde zijn handen en liet zijn energie ernaartoe stromen. Er kwam zwarte damp, die men al eerder heeft gezien, en verspreide zich over de plek waar de jongen stond. Zarrey snoof flink en alle damp verdween in zijn neusgaten, de jongen was weer zichtbaar.
In de verte hoorde hij de huil van een wolf, ver weg en geen gevaar. Toch genoot hij van het geluid, de wolf kon prachtige geluiden produceren. Iets anders viel hem nu op, de geur van een inteligente levensvorm drong zijn neus binnen. Zarrey draaide zich naar de plek waar de geur vandaan kwam.

Zeph was naar buiten gevlogen na het gesprek met Schoolhoofd Rayna. Met zijn spierwitte vleugels vloog hij hoog boven het terrein van Impera. Hij vloog over het meer, de kasteeltuinen en alle bomen van de bossen rond het kasteel. Zeph vroeg zich ineens iets af. Welke van de bossen was nou het duistere bos dat Rayna bedoelde? Zeph wou het zelf onderzoeken. Hij vloog naar het zuidelijke bos waar hij laag over heen ging vliegen. Hij merkte dat deze bomen iets duisters in zich hadden. Terwijl hij er over vloog, merkte hij ineens dat er zwarte damp tevoorschijn kwam. Zeph herkende deze damp. Het was dezelfde damp die hij ook heeft gezien bij die ene jongen met paars haar. Zeph zocht een plekje om te landde en hij landde eigenlijk een eindje achter de jongen. Deze bleek hem op te merken. Snel liet Zeph zijn vleugels verdwijnen, want Zarrey draaide zich om. Zeph hield er niet van om op te vallen. "Heey, ook toevallig hier?" zei Zeph, om maar iets te zeggen. Hij stak zijn hand wat onhandig op en glimlachte.

Hij keek daarna even om zich heen. Hij zag dat ze een behoorlijk eindje van de school weg waren en het was best donker hier beneden. Blijkbaar had Zeph het verkeerde woud gekozen, want dit leek hem verdacht veel op het Donkere Bos waar Rayna het over had.
"Ik weet niet waarom maar ik vind dat Zwarte damp gebeuren van jou best mooi. Het heeft wel wat." zei Zeph. Hij meende het ook. Normaal vond hij de kleur zwart niks, maar als damp is het wel mooi.

Kalm liep Rhyna zonder angst het donkere bos in, en ze keek dan ook even in het rond. Ze wist dat dit verboden was, aangezien ze de regels had gelezen. Alleen boeide dat haar niet, en dus besloot ze gewoon het gevaar op te zoeken in het bos. Wie of wat hier ook zat het kon haar niet schelen, en dat zag je ook duidelijk aan haar houding. Voor kort dacht ze dat er iemand boven haar had gevlogen, maar dan liep ze gewoon verder. In de verte zag ze ineens die twee jongens weer, en ze snoof dan ook even diep. Algauw maakte ze zich onzichtbaar, en ze liep dan gewoon kalmpjes verder. Ze vroeg zich eigenlijk af wat ze allemaal aan het zeggen waren, en dus besloot ze om hen eens te begluren. Ook wilde ze op de één of andere manier weten wie zij waren.

Niet veel later kwam ze bij hen aan, en toch was ze onzichtbaar. Ze stond gewoon achter een boom toe te kijken naar beide, en ze zou zich niet laten opmerken door hen. Even sloot ze haar ogen voor een tijdje, en ze zorgde ervoor dat haar aanwezigheid er niet was. Ze had dit al zo vaak gedaan om mensen te begluren, en dus angst had ze niet echt. Haar ogen had ze uiteindelijk weer op hen gericht, en ze bleef afwachten.

Dat joch die met die vogelgeur stond daar plots voor zijn neus. Hij noemde het toeval, Zarrey noemde het vaag maar nergens leek het op toeval. Zarrey keek Zeph geïrriteerd aan toen hij de heerlijke -maar voor wellicht anderen, tenenkrommende- stilte verbrak.
''Was dat...'' Begon Zarrey die middenin zijn zin stopte met spreken. Een nieuwe mensengeur, onduidelijk en vervaagd door Zeph, de jongen die tegenover hem stond.
Toch opende Zarrey zijn mond weer, met dit maal weer een klein beetje donker damp, ''Nenhum aroma...'' De damp baande zich een weg naar Zeph en leken te verdwijnen in zijn lichaam, echter was het zo dat de damp zich liet verdwijnen in de geur van Zeph die vervolgens ook verdween. ''Je vond het mooi, dus ik dacht dat je hier wel van kon genieten...'' zei Zarrey koeltjes terwijl hij zijn ogen sloot. De geur van Zeph was zoals gepland verdwenen en Zarrey concentreerde zich nu op de tweede geur. De jongen draaide naar links en keek richting een dikke wilg, daarachter stond het meisje dat toen ook bij de kasteeltuin was. Het maakte niet uit dat ze daar was dus Zarrey besloot haar te negeren, blijkbaar had hij dit schooljaar werkelijk honing aan zijn kont. De jongen opende zijn paarskleurige ogen weer en draaide zich nu naar Zeph. Zarrey zei koeltjes ''Als je hier verder niets meer zoekt, kan je beter naar Impera terug gaan, nitwit. De 'engste' beesten lopen hier rond, evenals ik...''

Rhyna keek even in hun richting, en ze snoof dan onhoorbaar. Daarna richt ze haar blik op de hemel, en ze besloot even om rond te gaan vliegen. Kort daarna veranderde ze in de Phoenix, waarna ze hoog de lucht in ging. Ze zou iets verder van hen gaan zitten, en ook zodat ze buiten hun bereik was. Even keek ze naar beneden, maar ze was wel nog steeds onzichtbaar. Haar ogen hield ze voor zich gericht, en ze zweefde gewoon in de lucht. Na een tijdje kwam ze een open plek tegen, en ze besloot om daar op één van de rotsen te gaan zitten. Rustig land ze in het gras, en ze veranderde weer naar een mens. Daar ging ze dan op een rots zitten, en ze sloot dan ook haar ogen voor een tijdje. Toch hield ze alles in de gaten, en als er wat ging gebeuren dan zou ze wel ingrijpen. Haar ogen hield ze naar de grond gericht, en ze dacht dan even na over wat ze zou gaan doen nu.

De paarsharige jongen liet zwarte damp op Zeph af komen en toen verdween het ineens, alsof het zijn lichaam in trok. Dit beangstigde Zeph even, maar daarna voelde hij niks, dus ging Zeph weer verder. Maar voor hij ook maar iets kon zeggen, sprak Zarrey al tegen hem. Iets over dat hij zou moeten weggaan en dat hier enge beesten rond zouden lopen samen met hem. Maar eigenlijk boeide Zeph het niet zo, want als die beesten er waren, wat deed Zarrey hier dan? Of is hij het Hagrid van Impera. Hagrid was een bekend personage uit een film die behoorlijk populair was in het land waar Zeph vandaan kwam. Maar goed, dat boeit nu niet. "Wat is een nitwit? Ik vind het niet erg dat je me zo noemt, maar wil op zijn minst weten wat het is." Zeph lachte er bij. Maar de serieuze blik van Zarrey liet het lachen een beetje vergaan. Toen merkte Zeph opeens op dat er een meisje stond die daarna ineens weg was. "Hahaha, volgens mij heb je zoete honing aan je kont." grapte Zeph.

Zeph was blijkbaar vrolijk, Zarrey minder. Dat kwam juist door Zeph, Zarrey was liever op zichzelf, het schooljaar was immers nauwelijks begonnen! De jongen siste droogjes ''Ze verscheuren je hier ter plekke als je iets verkeerds doet en ik ga je niet helpen...''
Maar op dat moment hoorde Zarrey een kwaadaardig gekraai van een akelig kleine afstand, Zarrey's adem stokte voor een seconde van schrik. Deze beesten wilde je niet tegenover je hebben. De roze-paarse ogen flitsten even van het gekraai naar Zeph en zo enkele keren heen en weer.
Zarrey nam een flinke liter lucht in zijn longen en zei in een lange zucht ''Perytons, leven in zwermen, ze zijn genadeloos en stoppen enkel met aanvallen op commando van een gevederde...''

Alsof het al niet dramatisch genoeg was begon het langzaam te druppen en begon het een tikkeltje harder te waaien.
Zarrey wist dat zijn magie niet op kon in een duel tegen Perytons, de enige mogelijkheid was om een vogel of een ander gevederd wezen te vangen en hem te dwingen om de Perytons te laten stoppen. Zarrey zocht in een enorme snelheid door het bos, maar zag geen vogel, rook geen vogel en laat staan dat hij een vogel proefde.

"Je hebt inderdaad honing aan je kont. Er komen gewoon rare beesten op af!" mompelde Zeph, die verstijfde van de verschijning van een vreemd beest. Volgens Zarrey heette deze dieren Perytons. Het leken wel half vogels, half herten... als Zeph het vergeleek met dieren die in zijn wereld leefden. "Waar heb je het over? Kun je ze niet gewoon laten verdwijnen in je Zwarte wolkje ofzo?" zei Zeph, blijkbaar iets te hard, want de Peryton kraste ineens behoorlijk hard naar hem. "Trouwens... is dat echt zo? Wat je net zei over gevederde commando's?" Zeph voelde zich ineens een stuk ontspannender. Zarrey wist natuurlijk zijn 'geheimpje' niet. Maar Zeph liet zich niet meteen blootgeven. Eerst maar eens kijken hoe zij zich er samen uit de problemen werken. Maar het werd erger. Er was nu nog maar een Peryton. Maar blijkbaar was dit een soort van verkenner. Al gauw kwamen er veel meer en waren de twee jongens omsingeld. "Verrek... wat doen we nu?" Het probleem was ook dat Zeph eigenlijk nog niks kon. Hij kon alleen maar licht oproepen met zijn handen, meer niet. Maar als Zarrey gelijk had, dan had genoeg aan zijn vleugels.

Zeph probeerde de Perytons te tellen, maar het waren er behoorlijk veel. Uiteindelijk begonnen ze aan te vallen. "Whaaa!" riep Zeph en hij dook weg voor de aanvallende Peryton. "Doe iets!" riep Zeph en hij ontweek voor zijn leven.

"Je hebt inderdaad honing aan je kont. Er komen gewoon rare beesten op af!" mompelde Zeph, ''Ik zei het je, nitwit!'' siste Zarrey nijdig met een angstige blik op de eerste Peryton, deze had een eigen schaduw wat betekende dat hij al een mensenleven op zijn naam had staan, op één of andere manier werden ze dan genadig.
Zeph begon over zwarte wolkjes en Zarrey rolde met zijn ogen, maar reageerde er niet op. Toen vroeg Zeph of hij het echt meende ''Het is niet mijn gewoonte om grappen te maken tegenover deze beesten, hou je klep nu maar en probeer een vogel te vangen.''
De verkenner van het clubje was niet meer zo alleen, minstens vijftien Perytons met lengte's tussen de één en twee kubieke meter en stuk voor stuk spierwit met een opvallende zwarte snoet.

Zarrey dook net op tijd naar beneden en ontweek op deze wijze net een hoef van de Peryton. Zeph vond het nodig om Zarrey te commanderen dat hij iets moest doen, Zarrey had geen idee hoe, hij was te druk bezig met het speuren naar de omgeving. Maar waar de opvallend gekleurde ogen zich ook heenbewogen, er was geen vogeltje in de lucht.

"Zucht... dit wordt me te gevaarlijk. Ik hoop dat je echt de waarheid spreekt!" zei Zeph, terwijl hij snel naar links sprong om een gewei te ontwijken. Hij kwam niet goed neer op zijn voeten en ging door zijn enkel. "Verrek!" riep Zeph uit van de pijn. Hij was wel gewend om pijn te hebben, maar dit maakte hem nu wel kwetsbaarder voor de Penytons. "Nu moet ik wel vliegen. Let op paars harige knul!" Zeph probeerde op te staan en binnen een paar seconden verschenen er twee spierwitte vleugels op Zeph's schouderbladen. "Stop met aanvallen!" zei hij. Hij had geen idee hoe hij het anders moest zeggen. Hij had eigenlijk geen idee of deze wezens hem zo zouden verstaan. "Stop nu meteen en kom tot rust. Laat mij en mijn vriend met rust." ging hij verder. Hij ging nu een meter in de lucht, zodat hij iets wat boven de rondlopende Penytons uit kwam. De hertenvogels leken te stoppen. "Mooi. Mogen we jullie nu aaien?" vroeg Zeph toen met glinstering in zijn ogen. Hij vond dieren altijd leuk en vond het een genot om kennis te maken met nieuwe dieren. Een van de Penytons kwam naar hem toe lopen en Zeph ging iets lager, zodat hij weer op zijn goede been kon staan. Voorzichtig strekte hij zijn hand uit. Maar voor hij de Penyton kon aanraken. Kraste deze en liepen of vlogen de Penytons achteruit. "Wat heb ik gedaan?" vroeg Zeph zich af. Daarna vloog hij even naar Zarrey toe. "Alles okidoki, nitwit?" vroeg Zeph. Hij was bekend als een soort van kopieer apparaat in zijn gezin. Hij nam gewoonten en woorden over van iedereen, als hij het leuk vond. Ook al had hij geen idee wat, in dit geval, nitwit betekende.

De Penytons bleven nog een tijdje staan, maar wel op afstand. "Moet ik ze wegsturen?" vroeg Zeph. "Ik vind ze wel interessant. Misschien kunnen we vrienden worden met deze diertjes?" Zeph had geen idee wat voor dieren Penytons waren, of ze überhaupt wel vriendelijk konden zijn. Misschien waren het wel mensen-eters en was hij gewoon eten voor ze. Zeph wist het niet, maar leuk vond hij ze wel.

Zarrey kreeg ditmaal wel een achterpoot van een Peryton op zijn achterhoofd, net wanneer hij overeind wilde krabbelen en dus weer met een smak op de grond viel. Direct rook hij bloed, mensenbloed, zijn eigen bloed. Zarrey krabbelde kreunend overeind en richtte zijn blik op een scheurend geluid, in eerste instantie verwachte hij iets ernstigs, maar het scheuren bleek Zeph's shirt te zijn.
Zarrey bekeek de prachtige vleugels van Zeph die iets weghadden van de vleugels van een Peryton, helemaal de kleur was exact. Beide witter dan gewoon wit. Het deed Zarrey toch even versteld staan, wat was dat in godsnaam? Nog nooit had hij van een inteligente levensvorm met dit soort vleugels gehoord, in welk ras moest Zarrey hem plaatsen?

Zarrey deed nu toch even twijfelen, wellicht toch niet zo inteligent. Het paarsharige joch rolde ironisch met zijn ogen, meneer wilde hen aaien. Het mooie is dat wanneer je door zo'n lief beestje word gebeten, je een langzame dood tegemoet gaat. Hoewel een Peryton nooit een gevederde zal aanvallen, maar toch, het idee dat hun het gif enkel al bezaten. Gruwelijk! Zarrey had eens over iemand gelezen die zijn broertje had verloren bij een aanval. De Peryton beet genadeloos de hand van mijn broertje en al het bloed wat vrij kwam, verkleurde van helder rood naar afgrijzelijk zwart. Toen hij een minuut aan het creperen was, kwam er een zwarte vloeistof uit zijn ogen, ik gokte dat het bloed was. Het was afschuwelijk hoe hij dood was gegaan.

Zarrey veeg over zijn achterhoofd en tuurde vervolgens naar het bloed op zijn hand. Hij was goed geraakt door het beest, maar de jongen kon tegen een stootje. ''Je had ook iets eerder kunnen komen, nitwit, wat overigens mijn woordje is. En laat die beesten toch maar met rust, is beter voor iedereen.'' Stelde hij vast.

(Zeph jij kan me btw niet zien want ik was onzichtbaar.)

Rhyna was ondertussen allang een geheel eind verder van hen, en ze keek dan de hele tijd naar de hemel. Natuurlijk wist ze niet wat die twee aan het doen waren, maar dat interesseerde haar heel even niet echt. Het enige wat ze wilde was mensen die haar respecteren, maar ook zodat zij hen kon respecteren. De reden dat ze zo bot was tegen beide kwam doordat ze haar familie was verloren, en ze was toen maar 4 jaar oud. Even huiverde ze voor kort, maar daarna keek ze even op. Ze dacht dat ze wat geluiden hoorde, maar dat kon ook haar verbeelding gewoon zijn. Gelukkig voor haar was ze veilig, nouja ze kon zo gewoon in de phoenix veranderen. Hoewel ze het vliegen al onder controle had, maar de rest was nog wat te moeilijk om onder controle te hebben. Zo had ze eens per ongeluk een gebouw in brand gekregen, maar dan was ze wel gaan lopen van angst.

Daarna stond ze uit verveling op, en ze veranderde weer in de phoenix. Ze besloot maar om eens terug te gaan, en haar excuses te gaan aanbieden aan beide. Nouja ze wist wel dat de meesten dat niet zouden aanvaarden, maar ze moest toch iets proberen vond ze zelf. Even later vloog ze de lucht in, en ze keek dan naar beneden. Als ze eenmaal bij hen aan kwam zag ze dat er wat vreemds aan de hand was, maar ook zag ze zo van die rare wezens. Kalm bleef ze over hen cirkelen, en ze keek dan naar de twee jongens onder haar. Natuurlijk kon je niet zien dat zij het was, en dat was dan weer een voordeel van haar gedaante. Kort begon ze wat te krijsen, waarna ze dan nog steeds boven hen vloog.

"Hmm...oké. Ik dacht dat ze wel leuk waren om te aaien. Ik ga het proberen." Zeph liep voorzichtig op de grootste van de Perytons af. "Ik beveel je dat je mij niks doet en dat ik je mag aaien." sprak Zeph, op een serieuze toon en hij stak zijn arm uit. Hij wist niks van gif of wat dan ook, dus hij aaide uiteindelijk de hals van dit grote dier. "Wow, je bent wel lekker zacht. Nu mag jij en je zwerm gaan." Meteen spreidde de grote Peryton zijn vleugels en krees hij naar de anderen. Daarna steeg hij op en volgde de hele groep hem als een kudde schapen. "Je hebt echt wat gemist... euhm, wat is je naam eigenlijk? Mijne is Zeph, maar dat zou je toch wel niet boeien. Nitwit is ook goed." zei Zeph. Hij liet vloog dichter naar Zarrey toe en landde voorzichtig op zijn voeten. Helaas was zijn enkel dik en pijnlijk geworden. "Hmm, je kunt vast geen enkels genezen?" vroeg Zeph, maar hij dacht dat het antwoord er toch niet uit zou komen.

Zeph wachtte eigenlijk niet eens op een antwoord. Hij steeg weer wat op en vloog een stukje van Zarrey vandaan. Hij ging naar zijn tas toe, die hij een eindje verderop had neergelegd. Zijn enkel begon behoorlijk pijn te doen en hij kon eigenlijk niet meer staan. Gelukkig maar dat hij kon vliegen. "Eens kijken of ik nog eten heb. Door die Vliegende Herten heb ik behoorlijk trek gekregen." Maar toen hij bij zijn tas kwam, merkte hij dat deze helemaal opengescheurd was. "Verrek! Die beesten hebben mijn tas half opgegeten!" Zeph keek of er nog iets te vinden was. Gelukkig hadden ze nog een zakje chips over gelaten. Hij pakte het zakje chips en schuurde het open. "Jij ook wat?" vroeg hij aan Zarrey. "Het is Doritos. Ik weet niet of ze het hier kennen, maar bij ons is het behoorlijk populair." zei Zeph. "Ze hebben verschillende smaken, dit is Sweet Chilli." Zeph nam een paar stukjes en at het op. Hij genoot van de pittige smaak van deze chips. Daarna stak hij de zak uit naar Zarrey. "Pak maar wat hoor." zei hij nog een keer.

''Ik mis gelukkig niets, jij je verstand blijkbaar. Och, die flutdingen hebben een zwak voor veertjes van de groot gevleugelde nitwit blijkbaar. Geloof me, als ik ze geaait had dan stond ik hier niet.'' zei Zarrey nog altijd op dezelfde chagrijnige toon.
''Enkels staan niet op mijn lijstje, ik heb in het kasteel nog wel een pijnstillend toverdrankje liggen. Maar tegen de tijd dat je daar bent wil je niet meer van je derde enkel af.'' vervolgde Zarrey die de zwerm na tuurde.
Zeph steeg op een redelijk sierlijke manier, moest de paarsharige jongen bekennen, op.

Zarrey draaide zich om en sloeg het aanbod op chips af. ''Ik ga zo denk ik verder het bos in, je moet zo snel mogelijk bij het kasteel komen, de witte Peryton is één van de vele nachtmerries hier.'' zei de jongen, hij was eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar Zeph en zijn achtergrond, waar zijn vleugels vandaan komen en of hij de enige in zijn soort is.
Zarrey kon zich niet voorstellen dat er nog iets was wat hij niet kende, maar vaak genoeg kwam hij voor verassingen staan, maar deze verassing was wel heel groot. Toch was het beter dat Zarrey de zak bleef wie hij was, zo ontkwam hij alle sociale problemen en verplichtingen.

Zarrey hoefde de chips niet, dus Zeph at het allemaal op. "Heerlijk, die knapperige driehoekjes met een pittige smaak. Yummy!" sprak Zeph tegen zichzelf. Hij vond de opmerking van Zarrey wel grappig, maar nog steeds wist hij de naam niet van de jongen. "Hmm... moet ik raden hoe je heet? Je hebt je nog steeds niet voorgesteld." zei Zeph, een tikkeltje teleurgesteld. Hij had eigenlijk gehoopt dat Zarrey zijn eerste vriend zou worden op Impera en dat hij na hun avontuur zich wel zou voorstellen. Maar helaas...

Maar, Zeph liet zich niet kennen en was niet van plan om terug te gaan naar het kasteel. Hij vond de Perytons wel leuk en was benieuwd naar wat er nog meer rondhing. "Ik doe mijn schoen wel uit, dan kan het dikker worden en doet het niet meer zoveel pijn." zei Zeph en hij deed zijn rechter schoen uit. Deze gooide hij bij zijn kapot gescheurde tas. "Zal ik je vergezellen? Voor het geval die flutdingen weer terug komen?" zei Zeph. Zeph wist al dat Zarrey 'nee' zou zeggen. Maar Zeph was een doorzetter en vond een nee niet goed genoeg om terug te gaan. Hij vloog wat rondjes in de lucht, terwijl hij een leuk liedje begon te fluiten. Het was een bekend deuntje in zijn gezin. Het liedje heette Zip-a-dee-doo-dah, maar Zeph kende de tekst niet zo goed., dus floot hij het. Ineens schoot hem iets te binnen. Als er hier rare dieren leefden als een Peryton, zouden er dan ook andere voor hem Mythische wezens leven hier? Hij besloot het te vragen. "Zeg Professor Pimpel, jij lijkt me wel iemand die wat van dit bos weet." begon Zeph, "Leven er hier ook dingen als Weerwolven, Draken, Eenhoorns en Feeën?" Op Zeph's vorige school bestonden deze figuren alleen maar in sprookjes en verhalen. Ze zouden niet echt zijn, maar hier bestaan ze vast wel. Anders zou hij ook wel hebben geweten dat die vliegende herten Perytons waren. Terwijl hij over al deze dingen nadacht, schoot hem iets anders te binnen. Zijn moeder is toch een Beschermengel? Zij kon hem altijd genezen, dingen als kleine wondjes en pijntjes. Dan zou Zeph dat toch ook moeten kunnen? Zeph dacht na, misschien dat die wit blauwe handen wel kunnen helpen. Een beetje onhandig pakte Zeph met zijn ene hand zijn rechtervoet. Het leek een raar gebeuren in de lucht, maar het was niet anders. "Eens kijken of dit werkt. Zeph hield zijn vrije hand boven de enkel en liet het gloeien. De plek waar hij vloog lichtte wat op en zijn enkel werd iets warmer, maar verder voelde hij niks. Nog steeds deed het een beetje pijn. "Hmm... jammer. Misschien dat ik er eerst nog een spreuk voor nodig ben ofzo." bedacht Zeph zich.

Zeph liet zichzelf weer wat dalen en kwam weer ongeveer op ooghoogte met Zarrey. "Zeg, wat ben jij eigenlijk? Ik ben half mens, half beschermengel. Mijn moeder is een Beschermengel die getrouwd is met mijn vader, de mens." begon Zeph te vertellen. Het boeide hem eigenlijk niet zo of Zarrey luisterde of niet. Hij hield er gewoon van om te praten.

Rhyna krijste weer heel even kort, en ze had hun gesprekken allemaal gevolgt maar niet gehoord. Toch was ze nog hoger dan Zeph aan het vliegen, en ze besloot om nog rond hen te hangen. Even keek ze verbaasd in het rond naar die rare wezens, en ze zag dan ook dat ze weg waren gegaan. Daarna besloot ze om naar beneden te duiken, en ze vloog dan voor de neus van Zeph naar beneden. Even keek ze naar hem, maar daarna besloot ze om te landen op een boomstam die in de buurt lag. Kalm maakte ze haar veren proper, en ze strekte dan ook haar vleugels heel even kort. Daarna richt ze haar blik op Zarrey, en ze bleef hem dan ook gewoon aanstaren. Daarna begon ze weer te krijsen, en ze sloot heel even haar ogen. Natuurlijk zou ze voorlopig nog een phoenix blijven, maar daarna zal ze wel weer veranderen in een mens. Hoewel ze dan zogezegd verdwijnt van hen, maar uiteindelijk gaat ze zich gewoon verstoppen achter struiken en bomen om te veranderen. Je kon dan ook duidelijk zien dat ze de vuurvogel zelf was, en even keek ze dan ook wat in het rond om te zien of er geen gevaar was. Je wist namelijk maar nooit in zo'n bos als dit, maargoed ze kende wel de regels alleen leefde ze die niet echt na op dit moment.

Zarrey rolde met zijn ogen en siste ''loop maar mee en wacht in het vervolg niet tot ik een gat in mijn kop heb als je vogeltje gaat spelen.''
De ene domme opmerking kwam na de andere, ergens vond Zarrey het ook nog wel geestig. Je komt immers niet elke dag een nitwit met lompe vleugels en vrij weinig kennis tegen die dan ook nog je leven heeft gered. Om vervolgens bijna Perytonnetje te gaan rijden. ''Draken komen wel voor, maar zijn redelijk zeldzaam en overigens imuum voor hocus spocus. Het lastige van Draken is, is dat ze toch wel slim zijn en ze heel verschillend van elkaar zijn. Ik bedoel, elke witte Peryton aanbid een medegevederde, Draken zijn dus allemaal anders. Maar de meeste zijn niet vijandig, de ouderen zijn oud en wijs, de wat jongeren zijn speels, uitteraard zijn er uitzonderingen. Weerwolven en elven zijn inteligente levensvormen, weerwolven zijn dan ook meestal gewone burgers die zichzelf in de hand hebben door de moderne toverdrankjes. Jij hebt trouwens vast wel kennis gemaakt met ons schoolhoofd, dat is zo'n puntoor.'' legde hij uit. Voor het eerst in lange tijd dat hij iets echt heeft uitgelegd en het voelde zo gek nog niet, het probleem was dat wanneer je een band opbouwt het in het begin altijd leuk is.
''Mijn naam is Zarrey, nitwit. Ik ben gewoon een mens die zwarte magie in zich heeft.''

Op dat moment kwam er een feniks voorbij vliegen, maar de geur verrade haar. Het was dat meisje die hen toen afluisterde. Hij had ooit ergens gehoord dat er een mens in een feniks kon veranderen, maar nog nooit in het echt gezien. Daarbij was er nog veel gedoe rond, sommigen zeiden dat dit waarschijnlijk maar een mythe was, maar hier werd het tegendeel bewezen. Zarrey bekeek het beest van top tot teen en stelde toen vast ''een feniks, ongevaarlijk en erg irritant als ze gefrustreerd raken, maar wanneer er iets dreigt hoef je niet bang te zijn.'' Hij had het niet over het algemeen, dit was meer een kleine aanval op het persoon achter de feniks. Zarrey verborg ondertussen zijn indruk, twee redelijk zeldzame figuurtjes in een uurtje was toch indrukwekkend.

Zeph mocht mee! Dat had hij niet verwacht. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, maar deze liet hij daarna verbergen. Hij vloog boven Zarrey en luisterde ondertussen naar zijn uitleg over draken en elven. Daarna vertelde hij ook eindelijk zijn naam. "Hé hé... Zarrey is de naam dus. Dan hoef ik je geen Pimpel meer te noemen." zei Zeph. Nadat hij dat zei kwam er ineens een rood-oranje zwaan achtige vogel voorbij vliegen. "Wow... dat is een apparte papegaai." zei Zeph, maar toen Zarrey ineens de naam Feniks zei, wist hij meteen wat het was. "Wow, een echte Feniks. Die dingen vliegen toch in de fik? Om daarna weer opnieuw geboren te worden?" merkte Zeph op. "Idee! Misschien kan die vogel mijn enkel wel genezen. In Harry Potter kon die vogel dat ook met zijn tranen." Hij keek naar de vogel, die na een wasbeurt de bosjes in vloog. Zeph vloog ook die kant op, want hij wou de vogel vragen of het zijn enkel kon genezen. "Hallo Felix, mag ik je iets vragen? Zou je mijn enkel kunnen genezen? Het doet heel veel pijn." Zeph wees naar zijn rechter enkel en trok een zielig gezicht. "En... mag ik je aaien?" begon hij daarna met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij had thuis de boeken van een jonge tovenaar, Harry Potter gelezen en de films ervan gekeken. Daar had een tovenaar ook een Feniks als huisdier die Felix heette. Vandaar dat Zeph het nu ook zo noemde. Hij had geen idee dat deze Feniks een meisje was en dat hij dit meisje zou kennen van gezicht. Hij ging er vlakbij zitten, op een boomstronk, zodat hij even zijn vleugels kon laten rusten, maar toch zijn enkel niet zou bezeren. Zeph keek weer naar de Feniks en trok een heel zielig gezicht. "Alsjeblieft?!" zei hij en hij wees op zijn enkel. "Zeg Zarrey, hoezo zijn ze zo irritant?" vroeg Zeph zich ineens af. Hij keek naar de jongen met paars haar en bekeek zijn uitdrukking, blijkbaar vond hij zijn manier van omgaan met de feniks een beetje idioot. Tenminste, dat dacht Zeph, wat hij uitmaakte van de opmerkingen die Zarrey maakte. De Feniks stond nog steeds bij de bosjes en leek niet bepaald van plan om weg te vliegen. "Toe nou vogeltje, huil maar op mijn enkeltje." zei Zeph, hopend dat de vogel het zou doen. Hij zou heel blij zijn als hij dit voor elkaar kreeg, want dan hoefde hij niet meer de hele tijd te vliegen en hoefde hij ook geen verklaring af te leggen op Impera.

Rhyna keek beledigd naar Zarrey, en ze krijste dan ook even luid. Ze kwam hier om haar excuses aan te bieden, maar dan zou ze wel in mens veranderen. Hoewel ze daar nu nog steeds geen zin voor had, en daarbij zou ze nog even wachten. Daarna keek ze raar naar Zeph, en ze luisterde dan ook naar zijn woorden. Het verbaasde haar wel een beetje, maar of ze hem zou kunnen genezen was de vraag. Ze kon nog niet goed overweg met alle krachten die de phoenix bezitte, maargoed ze wilde het wel een keer proberen. Vooral zijn woorden over de naam Felix deden haar verbazen, want ze was geen jongen. Ze krijste dan even kort, en ze keek dan naar zijn enkel. Even begon ze te twijfelen, maar doordat hij zoveel keren een zielig gezicht maakte moest ze dat wel doen. Ze boog zich voorover, en ze probeerde een paar tranen op zijn enkel te laten vallen. Daarna keek ze toe of het werkte, en ze strekte haar vleugels dan heel even kort. Even keek ze naar Zarrey, en ze begon al aanstalte te maken om weg te gaan. Ze wist niet zeker of zijn wonde genezen was, maar ze had die kracht nog niet helemaal onder controle.

"Awh... die laat zich niet aaien. Ach, hij heeft op zijn minst gehuild." Af en toe moest de feniks krijsen, alsof Zeph hem had beledigd. Het spreidde zijn vleugels uit en maakte zich klaar om te vertrekken. "Ik ben benieuwd of het werkt. De enkel voelt nu wel heel warm aan en momenteel voel ik geen pijn. Eens proberen of ik er nu op kan staan." Voorzichtig zette Zeph zijn rechtervoet neer. Even kneep hij zijn ogen dicht, maar het deed geen pijn! "Oh bedankt Feniks! Mijn enkel doet geen pijn meer!" en Zeph begon te lachen. "Wow...ik beleef al behoorlijk veel tijdens mijn eerste dagen." Daarna keek hij weer naar Zarrey. "Zeg, weetje wat ik zo ineens zat te denken? Misschien kun jij me wel wat leuks leren. Dan kan ik mezelf ook wat beter verdedigen." begon hij ineens tegen Zarrey. "Lijkt me wel leuk om je leerling te zijn, of is dat verboden op Impera?" vroeg hij verder. Zeph hupte op een been naar zijn tas en schoen toe, pakte de schoen en deed deze weer aan. "Zo, dan kan ik weer fatsoenlijk lopen." mompelde hij tegen zichzelf. Daarna snelde hij weer naar Zarrey toe. "Ok, waar gaan we heen? Gaan we die kant op? Of die kant, naar die grotachtige dingen?" vroeg Zeph. Hij vond het wel leuk, zo op expeditie gaan.

Zarrey zat droogjes naar het schouwspel te kijken, hoe de grootgevleugelde nitwit om de gesnavelde opfokbok haar traantjes vroeg. Zarrey plukte wat aan zijn warrige paarse haar bij het zien van de onhandige Zeph.
''Geen idee'' loog Zarrey wanneer Zeph vroeg of de paarskop hem ook wat trucjes kon leren. ''Moet je naar Rayna gaan, die weet wel wat ze met jou moet doen.''

De regen bleef tikken, langzaam maar je merkte het. De wind bleef ook stevig doorwaaien, niet erg hard maar je merkte het wel. Zarrey had geen moeite met de regen, blijkbaar de anderen tot nog toe ook niet.
Zeph vroeg waar ze naartoe gingen en Zarrey antwoorde ''In die grotachtige dingen zitten waarschijnlijk beren, zien er heerlijk schattig uit maar onder die lekkere vacht zit één bonk spier. Ze stellen het niet op prijs als je daar naar binnen loopt. Zeg, hebben ze bij jullie überhaupt wel dieren? Ik stel trouwens voor om daar naartoe te gaan, daar heb je een grote kloof, een speelplekje voor vogels.''

"Hahaha, vraagt ie of ze bij ons dieren hebben." Zeph moest er overdreven hard van lachen. "Beren ken ik wel hoor, en vogels ook wel. Maar bij ons leven er geen feniksen, draken en perytons. Dat is nieuw voor mij." legde Zeph uit. "Maar naar die kloof toe vliegen lijkt me een goed idee. Ben benieuwd wat voor soort vogeltjes ze hier hebben. Behalve feniksen heb ik hier nog niet veel gezien." Zeph dacht terug aan de tuin die ze hadden achter zijn ouder's huis. Daar hadden ze veel planten en voedsel voor vogeltjes en die kwamen er in vele aantallen op af. Geen papegaaien en andere mooi gekleurde vogels, maar wel mooie kleine tuinvogels als vinken, mezen en roodborstjes. Dat vond Zeph altijd wel leuk om naar te kijken en dus was hij ook wel benieuwd naar wat er hier te vinden was. "En nog iets hè, kan ik mezelf geen magie leren? Ik loop denk ik behoorlijk achter op de rest hier, zeker als ik ook nog eens in een later jaar begin. Kan ik niet gewoon zelf experimenten doen om te ontdekken wat ik kan?" Zeph was gewoon onbekend met het kunnen en de grenzen van magie. Hij had geen idee wat hij er allemaal mee zou kunnen doen, of... Maar goed, ze besloten naar de kloof te gaan. Zeph pakte zijn kapotte tas op, want als hij die achterliet, vervuilde hij het bos. Hij liep naast Zarrey, die verder niet veel zei. "Hoe ben je eigenlijk op Impera terecht gekomen?" vroeg Zeph toen, om eigenlijk gewoon maar te praten.

''Zolang je weet hoe je iets moet leren, is hetzelfde als met je vleugeltjes neem ik aan. Je moet weten wat je wel en niet moet bewegen in je vleugels om te kunnen vliegen. Pas dan kan je proberen de lucht in te komen. Je moet ook weten wat je wel en niet moet doen om een bepaalde vorm van magie te leren. Je moet ook weten welke magie je wil leren en waar je het best in bent, ik werk het liefst met spreuken en toverdrankjes, maar je hebt ook mensen die goed zijn met stenen of bijvoorbeeld het sturen van bepaalde objecten of elementen. Er zijn een heleboel verschillende soorten magie, zo helpen jou vleugels je vliegen en is die zwarte damp uit mijn mond een hulpje bij het uitspreken van spreuken.''
Zarrey heeft een lange tijd niet iets uitgelegd, maar dit voelde beter dan hij had kunnen denken. Hij dacht er eigenlijk niet eens echt bij na.

Zarrey spreide zijn arm om de dromerige Zeph tegen te houden. ''Hey nitwit, hier is de kloof.'' zei de paarsharige en boog zijn hoofd naar beneden. ''Nu is het alleen een dikke pak mist wat je ziet, maar onder de mist is het geweldig en levendig en overigens geen spoor te zien van de duisternis, het heeft zo zijn eigen lichtbron.
Zarrey wist precies waar hij moest springen, die had hij al zo vaak gedaan en deed het nu opnieuw. Voor Zeph was hij niet meer te zien. Zarrey riep naar boven ''Jij redt het vliegend wel hé?''
Zarrey belande op een uitstekende rots en sprong nu nogmaals, ditkeer naar een andere uitstekende rots iets verder naar beneden.

Na vijf van deze sprongen zag hij het gloeiende lava riviertje wat voor het licht zorgde en daarmee de kleur in de kloof bracht. Zarrey sprong nu van de laatste rots af en hield zich vast aan een reuze bamboe, waar hij direct een zwerm eksters liet opschrikken. Prachtige dieren, vooral 's avonds bij hun groepsdansje.
Voorzichtig liet de jongen zich naar beneden glijden.

Zarrey wreef even in zijn handen die wat ruw waren geworden, nog geen seconde was hij van de bamboe verwijdert en rook hij de geur van Zeph al, Zarrey draaide zich naar de nitwit toe die aan kwam vliegen.
''Je hebt het overleeft? In deze kloof leven vreemd genoeg alleen maar vogels, geen andere dieren. Van planteneters tot vleeseters, allemaal vogeltjes. Een geweldige plek om een vrije dag door te brengen, vind ik altijd. Hier leven trouwens ook geen gevaarlijke dieren voor de inteligente levensvormen, daarom kan je hier rustig in dutten in tegenstelling tot daarboven. Wat vind je?''

Zeph zag Zarrey in de mist verdwijnen. “Hmm… natuurlijk. Ik kan toch vliegen als de beste?” zei Zeph en nadat Zarrey weg was, sprong Zeph ook de mist in, met zijn vleugels gespreid. Hij moest wel goed oppassen, want door de mist kon hij zo tegen een uitstekende rotspartij aanvliegen. Het leek even goed te gaan, maar toen hij bijna beneden was, vlak voor de mist ophield, ging hij met zijn arm langs een rotspunt en deze sneed zijn arm open. “Au!” mompelde Zeph, maar hij hield zijn stem in. Hij vond niet dat hij als een watje hoefde overkomen naar Zarrey toe. Hij landde voorzichtig en keek Zarrey aan, die zich naar hem had toegedraaid. “Ik heb alleen een snee opgelopen, maar verder heb ik het overleefd.” zei hij. Hij scheurde een stuk stof van zijn kapotte tas en bond deze om de bloedende wond.

Nu was hij klaar en nam hij de tijd om even om zich heen te kijken. De kloof was werkelijk waar prachtig. Weliswaar de kloof zelf niet zo, maar al die vogels wel. Het bijzondere was, dat de temperatuur hier aangenaam was en dat de kloof zichzelf oplichtte. Het kwam waarschijnlijk door een kleine stroom lava die door de kloof heen stroomde. Door deze temperatuur konden er blijkbaar ook tropische vogels overleven. Hij zag kleine papegaai soorten, zangvogels in alle soorten en maten en zelfs wat roofvogels. Een vogel trok echt zijn aandacht. Deze vond hij zo mooi. Niet om de kleuren, maar om zijn vorm en tekeningen. Het was een kleine mannelijke Amerikaanse Torenvalk. Zeph kende deze nog van de natuurlessen thuis. Zijn vader had soms wel eens vogelboeken en daar ging hij Zeph dan wel eens wat uit voorlezen. Zeph heeft er niet veel van onthouden, behalve de Amerikaanse Torenvalk. En nu, nu zag hij deze prachtige vogel in het echt! “Wow, hoe heb je deze plek ontdekt?” vroeg Zeph, terwijl hij de Torenvalk in het oog hield. “Ik bedoel, dit bos is verboden. Ik zou hier niet eens mogen zijn. Maar op dit moment vraag ik me zo af waarom het verboden is…”

De Torenvalk steeg nu op en vloog er vandoor, uit het gezichtveld van Zeph en nu keek deze gevleugelde jongen naar de rest van de vogels. Toekans, Vinken, Wielewalen, Kraaien, Roodborstjes, Regenbooglori’s en noem maar op. Het leek wel een vogelparadijs. Zeph ging zitten op een rotsblok, die lekker verwarmd was door de warmte die de lavastroom uitstraalde. “Wat een heerlijk plek…” zei Zeph, met een ontspannende zucht.

Zarrey keek naar de gleuf die Zeph had opgelopen, de aansteller. Zarrey besloot niet te reageren, maar eerst even rond te kijken. Hij zag in de verte een vleesetende struisvogel een renkoekoek opjagen, een geweldig gezicht! Helaas voor mevrouw de struisvogel was de renkoekoek te snel en bleef de dame met honger achter.
Zarrey glimlachte en besloot terug te keren naar het gesprek met Zeph. Hij vroeg hem hoe hij dit gevonden had. ''Je ziet niet altijd een gigantische kloof met een dikke pak mist, ik ben redelijk niewsgierig aangelegd dus ben eens wezen kijken. Ik heb een redelijk goede neus dus zo kon ik vinden waar er uitstekende rotsen waren. Het reukvermogen is een onderdeel van mij, ik gebruik er geen magie voor.'' legde hij uit.

Zarrey begon te lopen en hoorde aan zijn rechterkant kippen in de struiken schieten, zo'n enkele tientallenmeters verderop. ''Waarom het verboden is, eens in de zo veel tijd komen er Witte Perytons, die sloofjes van jou. Daarnaast leven er nog vele gevaren zoals Nacht leeuwen, Grizzly beren, Kraagberen, Vliegende Zilverpunthaien, noem maar op...''
Zarrey stopte even met zijn verhaaltje, hij werd opgeschrikt door een Sperwer die vlak voor hem langs vloog om vervolgens een koolmees een meter bij hem vandaan om het leven te brengen. De jongen gniffelde even en ging vervolgens verder met zijn verhaal ''Ik ben hier om verschillende redenen, ik ben graag op mezelf en hier word ik normaal gesproken niet gestoord. Daarbij vind ik het leven hier en hierboven geweldig. Als het wat gevaarlijk moet worden om hier zo veel plezier aan te beleven, geen problemen mee. Nu jij, waarom wil je zo graag met mij mee? Ik bedoel, je geur is niet te missen, je achtervolgde me in het kasteel en nu zie ik je weer in het bos vlak voor mijn neus verschijnen.''