Sollicitatie met het Schoolhoofd.

Cyrt wandelde op haar gemak langs de zuilengalerijen van het kasteel. Ze keek aangenaam verrast toen een zwarte vogel op een tak landde, dicht bij haar.
Een moment groeide er veren uit haar polsen en nek, maar ze beheerste de neiging om zichzelf te veranderen in een zelfde vogel. Ze ging echter wel even kijken, en fluisterde zacht in een harde, ijzige taal met het dier. Het piepen en krijsen van de vogel, een soort overmaatse raaf met een rode snavel en vreemde rode zakjes hui onder aan zijn keel, deed vermoeden dat ze het dier écht verstond. Ze glimlachte toen de vogel een insect uit haar haar pikte, en pakte toen haar koffertje weer op.
Aan haar zijde hingen de twee stalen zwaarden met een iridium-legering, haar metgezellen door veel van haar avonturen.

Ze waren gemaakt om te vechten, dat is waar, maar ze waren een belangrijk deel van haar bagage en kostuum, dus droeg ze Araf en Naugrim altijd bij zich. Even stond ze weer stil op een kruispunt van gangen, maar ze volgde een groepje leerlingen, en vroeg hun de weg naar het kantoor van het schoolhoofd.
Na een lange weg terug naar de afslag die ze had gemist, kwam ze aan bij het kantoor. De deur was gesloten, en het licht achter de deur leek wel uit te zijn.
Toch klopte Cyrt op de deur, en wachtte ze.

Geconcentreerd zat een elf op haar bureau. Tientallen kaarsen om haar heen waren aangestoken. Geen zuchtje wind kwam langs haar en alle kaarsen flikkerde vrolijk. De ademhaling van de elf was rustig, haar ogen waren gesloten voor een optimale concentratie. Ze haalde diep adem, voelde de weinig zuurstof door haar longen en lichaam gaan. De warme gloed van de kaarsen scheen op haar gezicht. Ze zat in een kaars rechte kleermakers zit. Haar handen lagen op haar knieën. Op de gang hoorde ze voetstappen, maar lette er niet speciaal op. Met een sierlijke beweging gingen haar handen van der benen af en legde ze een been in haar nek. De andere stak ze recht naar voren. Haar handen vouwde ze boven haar hoofd. De voetstappen kwamen terug, blijkbaar iemand die de weg kwijt was. De zoete geur van wierook kriebelde in haar neusgaten. Even later hoorde ze iemand op haar deur kloppen. 'Binnen,' zei ze met een zachte stem, haar ogen bleven gesloten, en ze hield dezelfde houding aan. Ze bewoog haar vinger en met een 'Tik' ging het slot van de deur af.

In de deurpost stond Cyrt, en ze keek Rayna vriendelijk aan.
'Ik stel mij even voor; Ik ben Cyrt Refanzias.' Ze had een zwaar accent, en leek een soort Russische, of Slavische taal te spreken terwijl ze ook nog de gewone taal sprak.
'Ik heb contact met u gehad, geloof ik? Ik ben gekomen om te solliciteren voor een uitermate nuttige les. Een werkcollege, eigenlijk.'
Ze stapte met elegante passen door de deurpost, en ze zette haar koffertje op de grond.
'Ik ruik wierook. Ik geloof dat u de waarde van concentratie en innerlijke kalmte goed begrijpt.' Ze boog even, en vouwde haar handen sierlijk samen.
'In mijn land, ver in het Noorden van Azië, heb ik geleerd wat de concentratie kan doen met het beheersen van de Winden der Magie. Sta mij toe;'
Ze trok de twee zwaarden die aan haar zij hingen, en voerde een reeks vreemde bewegingen uit, die ondanks hun snelle en ingewikkelde elementen, een gedisciplineerde opvolging van meditatie-oefeningen waren.
Tijdens het 'dansen' begon ze echter ook contact te leggen met de Magie. Een witte stroming glipte door haar vingers, en ze focuste op het weven van de formules. Ze droeg de magie niet als enig ander. Ze werkte samen met de kracht om hem naar haar ideeën te buigen, en ze creëerde een ingewikkeld net van magische spreuken en vloeken.
Op een gegeven moment hieven ze elkaar op, en vormde de gecompliceerde reeks een witte bal van licht, die zichzelf uitwiste in rook.

Cyrt stak haar zwaarden terug in de schede, en keek het schoolhoofd met haar donkere, van kleur veranderden ogen aan.
'U begrijpt waarschijnlijk hoe moeilijk het is zo'n ingewikkeld net van magie te weven. Ik ben bedreven in het gebruik van de Magie, voornamelijk de witte, pure vormen. Ik hoop dat u mijn waarde genoeg acht om mijn lessenprogramma in te stellen.'
Ze boog diep, en vouwde haar handen weer samen.

Rayna deed haar groene ogen open toen ze diegene die net had geklopt binnen kwam. Ze vouwde haar benen achter haar nek vandaan en ging weer in een rustige lotushouding op haar bureau zitten. Ze knikte toen Cyrt zich voorstelde, zocht ondertussen in haar fotografische geheugen of ze iets kon vinden. O ja. Ze had het alweer naar boven gehaald, Rayna glimlachte, 'Ik ruik wierook. Ik geloof dat u de waarde van concentratie en innerlijke kalmte goed begrijpt.' Ze knikte weer, sloot haar ogen en zei zacht, 'De concentratie en innerlijke kalmte zijn van belang op een hectische school als deze. Daarom gebruik ik mijn vrije uurtjes voor dit soort ontspanning methodes.' 'In mijn land, ver in het Noorden van Azië, heb ik geleerd wat de concentratie kan doen met het beheersen van de Winden der Magie. Sta mij toe;' Rayna deed haar ogen weer open en volgde de 'dans' die Cyrt uitvoerde. Ze voelde de magie opwellen, zag hoe het werd gevangen en gebruikt. Ze knikte weer, vouwde haar benen in haar nek, zodat ze haar armen vrij had. Met haar vingers maakte ze een paar symbolen in de lucht. Ze dwong de magie haar kant op, weefde het tussen haar vingers als dikke groene slierten. Ze ving het in haar handen, vouwde ze dicht. Zachtjes blies ze in de ene opening die er nog was. Vouwde haar handen open, kleine groene bloemetjes kwamen te voorschijn en dreven langzaam naar beneden. 'U begrijpt waarschijnlijk hoe moeilijk het is zo'n ingewikkeld net van magie te weven. Ik ben bedreven in het gebruik van de Magie, voornamelijk de witte, pure vormen. Ik hoop dat u mijn waarde genoeg acht om mijn lessenprogramma in te stellen.' Weer knikte Rayna, 'Ik heb respect voor de vormen van Magie die jullie in jullie land gebruiken, daarom zou ik graag willen dat je plaats neemt in mijn docenten pakket,'

Cyrt boog nu diep, bijna zover dat ze zichzelf samenvouwde, en glimlachte breed.
'Mijn eeuwige dank. Ik kijk er naar uit om te beginnen. Ik neem aan dat er voor alle huisvesting wordt gezorgd op het kasteel? Of moet ik mijn toevlucht zoeken in een ander huis voor overnachting en vrije tijd? En kunt u misschien mijn lokaal laten zien? Ik wil graag weten in wat voor ruimte ik les ga geven. Wanneer is mijn eerste les?'
Cyrt besefte zich dat ze zich even had laten gaan, en vernauwde haar ogen tot spleetjes.
'Mijn excuses. Ik draafde door. Maar ik heb veel gehoord over de kwaliteit van de school. Hoge kwaliteit, inderdaad; daarom ben ik zo enthousiast. Duizendmaal dank, nogmaals!'
Ze glimlachte, en stak een handvol papieren uit. 'Mijn biografie', zei ze met een vriendelijke glimlach, en ze veegde even het haar uit haar gezicht.

Rayna ging weer normaal zitten op haar bureau, in een makkelijke lotushouding. Ze had haar ogen half open staan en knikte, 'De West-Vleugel. Deze vleugel dus, is helemaal ingericht voor de docenten. Daar zal je de andere docenten, waaronder ikzelf, ook vaak vinden. De slaap vertrekken zijn hier ook.' Ze dacht even na over de rest van de vragen, 'Een lokaal mag je zelf kiezen, daar waar je je het beste in thuis voelt,' Ze knikte weer, meer naar zichzelf dan naar andere, dat was de beste omschrijving. 'De lessen mag U zelf bepalen, elke docent heeft zijn eigen manier om aan de leerlingen te laten weten wanneer de volgende les is,' Ze schudde haar hoofd toen Cryt haar excuses aanbood. 'Niet nodig mijn kind, het maakt niet uit. Iedereen laat zich wel eens gaan,' Ze kreeg een handvol papieren naar zich toe gestoken. Ze nam het aan, bladerde het door, las af en toe eens wat en knikte. Daarna keek ze de dame weer aan en zei 'Als u wilt kunt u gaan,' en glimlachte.

'Ik bereid me voor op de eerstvolgende lessen. Dank u wel, Schoolhoofd.'
Ze boog nog eens, met hetzelfde gebaar van de op elkaar gevouwen handen, en vertrok toen. Ze draaide zich echter om in de deuropening.
'Ik ben geen kind meer echter, Mevrouw. Mijn jeugd is al lang geleden geëindigd...'
Ze pakte haar koffertje stevig vast, en beende weg, de zuilengalerij in.