Weer thuis...

Ismia liep met haar vertrouwde zwaard over het grasveld en ademde de heerlijke Impera-geur in, ze was weer thuis! Het was rustig op het sportveld, dat was niet zo gek want de regen kwam met bakken uit de lucht vallen. The weather the better, dacht ze vrolijk. Ze maakte een paar agressieve maar sierlijke bewegingen met haar zwaard, om hem vervolgens via een mooie draai defensief voor zich te houden. Ze stond op het sportveld waar ze altijd haar hart en ziel in vele sporten heeft gestoken en waar ze als leerling vele jongens het nakijken heeft gegeven. Ismia vond sporten en met name wedstrijden erg leuk, vooral het winnen ervan.
Ismia draaide zich om terwijl ze het zwaard onderhands vlak langs haar been door het gras liet gaan, waardoor enkele grasspiertjes de lucht zochten om vervolgens vredig naar beneden te dwarrelen. Ze was van jongs af aan actief, aanwezig, doordacht, krachtig, hard en heel erg met haar lichaam bezig, dit was ze nog steeds. Ismia was daarin tegen ook heel erg star, kortzichtig, egoïstisch en arrogant, die laatste twee had ze inmiddels weg gewerkt, maar nog altijd was ze héél erg star. Wat ze de laatste twee jaar had geleerd was om zich in een ander te verplaatsen en in te denken hoe die ander zich moest voelen, ze wist dat ze dit kon gebruiken als docente. Docente, ze had eindelijk een toekomst zonder onzekerheden, ach ze moest het wel waarmaken als leerkracht, maar dat moest lukken. Perfecter kon ze zich haar toekomst niet voorstellen!
Ismia smeed hijgend en uitgeput haar zwaard in de aarde, het was weer genoeg training voor vandaag.

Ethan was ook buiten en ritste zijn jas wat verder dicht. Het was wat koeltjes door de regen maar dat maakte hem niet veel uit. Hij keek naar de lucht en grinnikte om de grijze wolken. "Ik heb ze toch liever als ze wit zijn..." zei hij grinnikend.
Hij liep rustig over het veld en merkte de aanwezigheid van een vrouw op die op het grasveld met haar zwaard bezig was. Hij glimlachte. Hij was blijkbaar niet de enige die het idee had gekregen om wat bezig te zijn. Hij wilde immers wat beter met zijn krachten om leren gaan en dat kon je toch het beste doen door het vaker te gebruiken. Bij hem was het vaak maar hopen dat zijn krachten werkte. Zijn levitatie was het grootste probleem. Hij kon nog niet de dingen naar eigen wil laten bewegen. Het zwaartekracht was een minder groot probleem. Het ging meer goed dan fout.
Ethan liep naar een leeg plekje en ging op de grond zitten. Hij sloot zijn ogen en haalde even diep adem. Hij verlichtte de zwaartekracht langzaam aan totdat er onder hem en in zijn omgeving de zwaartekracht er niet meer was. De druppels regen bleven als perfecte bolletjes in de lucht zweven en Ethan opende zijn ogen. Voorlopig ging het nog goed. Hij glimlachte zwakjes en blies een druppel weg.

Ismia veegde wat regendruppels van haar voorhoofd, maar veel zin had het niet want haar voorhoofd was in een seconde weer net zo net. De vrouw die van plan was om terug te gaan naar het kasteel om daar een lekker bad te nemen zag een jongen op het sportveld afgezonderd van de rest zitten. Ethan trok Ismia's aandacht, wellicht kon ze beter met wat nieuwe leerlingen kennis maken. Dan nam ze alvast een voorsprong en wellicht pluspunten voor de eerste les bij de jongen, als het een goed gesprek was tenminste.

Ismia zag dat Ethan een druppel haar kant op blies, normaal gesproken onduidelijk door alle regen, maar op Impera had Ismia een goede combinatie tussen zintuigen en en speling van tijd weten te leren. Uit een soort van reflex pakte ze haar zwaard en liet het metaal precies door de druppel glijden. Ismia gniffelde, ''Hey!'' begon ze vrolijk, ''met de zwaartekracht aan het spelen? Leuk! Dat hoofdstuk krijg je volgens mij in de vijfde, in dat jaar heb ik het echt geleerd. In welk jaar zit jij? Oh sorry, ik praat wat snel, ik ben Ismia, leerkracht Bewegingsonderwijs dit jaar.''

Ethan opende zijn ogen en merkte dat er een zwaard dwars door de druppel ging die hij wegblies. Hij grinnikte. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. Hij ging weer recht staan. "Mijn naam is Ethan..." zei hij als eerst. "Inderdaad dat was ik. Ik zit in het eerste jaar en het maakt niet uit dat je wat snel praat..." gaf hij als antwoord op haar vragen. "Ik leerde 'hoe' ik het moet gebruiken op mijn 6 jarige leeftijd. Maar ik kan het nog niet helemaal controleren." zei hij en grinnikte. Hij keek haar aan en glimlachte. "Bewegingsonderwijs? Volgens mij had ik me daar niet voor ingeschreven.." zei hij en glimlachte.

Ismia smeed haar zwaard ruig de grond in, alleen het handvat en een klein stukje ijzer staken boven de grond uit. ''Bewegingsonderwijs, niet? Schande! Iedereen moet bewegen... Haha, nee grapje hoor... Zeg, Ethan, zwaartekracht was altijd één van mijn beste onderdelen, misschien kan ik je proberen te helpen? Probeer dat zwaard er eens met magie uit te trekken, als je wil tenminste. Ik weet ook niet of het me lukt om het jou te leren. Je word in elk geval mijn eerste leerling, als je dat wil. Oh, haha, ik praat weer wat snel...'' zei ze gniffelend. Ismia wilde hem graag helpen, maar dan moest ze eerst zien wat hij al kon en waar het soms mis ging. Ze wilde hem graag helpen en misschien leerde ze door hem les te geven zelf ook nog wel iets!

Ethan grinnikte. Hij zag dat ze het zwaard in de grond jaagde en glimlachte. "Ach ik doe in mijn vrije tijd basketballen, dus beweging heb ik wel.." zei hij en glimlachte. Hij keek even naar het zwaard en luisterde naar haar woorden. "Ik heb er geen problemen mee..." zei hij en keek naar het zwaard. Het ging niet altijd fout. Je zult zien dat het dadelijk fout gaat, net wanneer zij er bij is.... dacht hij en probeerde zich te concentreren. Hij hield zijn blik strak op het zwaardgericht dat langzaam aan omhoog kwam. Hij gebruikte nu maar de zwaartekracht. Als hij de levitatie zou gebruiken zou het gehijt fout gaan.