Sportveld!?

Rondom Impera was geweldig weer, zoals het de laatste dagen al was. De zon scheen heerlijk en een zacht briesje zorgde voor verkoeling bij menig mens, elf en andere wezens. Vandaag zou Zeph, de 19 jarige Mens naar Impera gaan, omdat hij er laatst achterkwam dat hij een zoon was van een Beschermengel en haar man. Dit had hij nooit geweten, behalve dat er soms wel bijzondere dingen gebeurde als een ongeluk overleven zonder breuken, wonden of pijn, maar Zeph dacht er eigenlijk nooit over na. Tot op een avond, eigenlijk was het afgelopen Zondagavond, zijn handen opeens begonnen te gloeien. Het lichtte op tot een heldere wit-blauwe hand die zijn hele kamer verlichtte. Hij vertelde verder niks aan zijn ouders, maar toen de volgende morgen ineens een paar vleugels op zijn schouderbladen waren geboren, kon hij het niet verbergen voor zijn ouders. Voor zijn ouders was het een verrassing, hoewel zijn moeder zich later al afvroeg of Zeph iets van haar krachten zou meekrijgen. Ze leerde hem meteen die dag om zijn vleugels te verbergen en tevoorschijn te halen. Ze hadden hem ziek gemeld op zijn oude school en de hele dag geoefend. Vliegen kwam nog niet ter sprake, maar dat leerde Zeph zichzelf al gauw aan. Zijn moeder vertelde hem ook meteen dat zij hem vaker had beschermd tijdens ongelukjes en dat hij door haar bijna nooit pijn had. Zeph vond het wel heel gaaf en was blij dat hij dit overkwam. Nu had hij alleen een probleem; zijn huidige school. Maar gelukkig kwam al gauw een oplossing. Zijn moeder herinnerde iets van een school die best recent is opgericht. Impera heette het en ze heeft hem meteen ingeschreven. Vandaag zou Zeph er dus naartoe gaan.

Boven het sportveld van het schoolterrein kwam een jongen aangevlogen. Waarschijnlijk niet zo'n vaak voorkomend verschijnsel, dacht Zeph, maar hij wist verder niet hoeveel mensen als hij op Impera zouden zitten, maargoed.... Hij landde wat beroerd in het groene gras, maar hij viel niet neer zoals gisteren tijdens de vliegoefeningen. Toen ging hij nogal hard op zijn gezicht, maar gelukkig was zijn moeder er. Zeph keek om zich heen. "Eens kijken, waar zou de school zijn. Aha, dat gebouw moet het wezen, kan niet missen." zei Zeph tegen zichzelf en hij liep naar het gebouw toe. "Ik zal wel eerst maar mijn vleugels weg doen... wil niet te veel opvallen." en de jongen liet zijn spierwitte vleugels verdwijnen. Het enige wat achterbleef, waren een paar witte veren. Zeph was dan welliswaar al negentien jaar, zijn uiterlijk was meer van een jongen van veertien/vijftien jaar. Dat kwam omdat hij als half engel de genen heeft om heel oud te worden en heel jong te blijven. In zijn woonomgeving dachten mensen dan ook dat hij vaak vijftien jaar was. Zelfs zijn familie vergiste zich wel eens.
Maar nu liep hij dus naar Impera, hopend dat hij nog op tijd was om alles te regelen, zodat hij morgen zijn eerste lessen zou kunnen volgen.

Mimi liep in de richting van het sportveld van Impera, onderweg naar het sportveld zag ze een paar van die witte veren op de grond wat achter was gebleven. Ze nam de paar witte veren op, en stak ze meteen in haar broekzak. Ze merkte ineens een jongen op, op het sportveld. Zeph was onderweg naar het gebouw van de school, en ze liep dan maar eens achter hem aan in de richting van het gebouw.

Zeph begon te fluiten, want zo was hij gewoon: een flierefluiter. Lekker ontspannen liep hij naar de rand van het sportveld toe. Tot hij opeens merkte dat er iemand achter hem aan liep. "Wat moet je en waarom volg je me?!" riep Zeph plotseling en hij draaide zich om. Hij hoopte dat hij het meisje zou laten schrikken, dat vond hij wel grappig. Hij keek heel serieus en dat kwam er goed uit. Op zijn oude school zat hij bij de toneelclub, waar hij vaak toneel speelde. Het is een van zijn hobby's. "Nou, vertel maar madame? Waarom volg je mij?"

Zeph stond nu vlak bij het einde van het sport veld. Naast het gebouw zag hij een donker bos staan. Om een of andere reden trok dat zijn aandacht, maar vandaag kon hij er niet heen. Hij zou en moest de dingen regelen zodat hij morgen aan zijn eerste les kon beginnen. Eventjes tuurde Zeph naar het woud en vond het maar een mysterieus en duister woud. Een bezoekje waard, vond hij. "Nou, ik wacht nog steeds..." zei Zeph uiteindelijk om dan het antwoord van Mimi te krijgen.

Mimi was even geschrokken van hem omdat Zeph zich ineens omdraaide in haar richting. Ze keek maar eens even in zijn richting na het horen van zijn vraag. "Het spijt mij" zei ze, en ze keek even naar de grond. Daarna richtte ze zich weer eens naar Zeph. "Wat wil jij wat ik daarop antwoord?" vroeg ze hem nieuwsgierig, en ze was nog steeds op hem gericht. Mimi was terwijl ook nog aan het afwachten op zijn antwoord.

"Wat is dat nou weer voor een vraag? Wat wil jij wat ik daarop antwoord? Ik wil de waarheid natuurlijk!" Zeph kon het niet mee houden en moest lachen. "Sorry... ik meende het niet serieus. Ik heb je toch niet teveel laten schrikken hè?" Zeph woelde wat onschuldig door zijn haar. "Maar goed, weet je toevallig waar de ingang is van Impera? Ik moet me melden en alles regelen zodat ik morgen kan beginnen met de lessen." legde Zeph uit. Als hij nu toch al met die meisje praatte, kon hij net zo goed om hulp vragen.

Ondertussen bekeek Zeph het gebouw. Hij ging naast het meisje staan en bekeek de torens en andere onderdelen van het imposante gebouw. "Zit je eigenlijk ook hier op school?" vroeg hij toen maar. Hij vroeg wel iets aan haar, maar misschien zat ze hier wel helemaal niet op school?

Mimi keek in de richting van Zeph, omdat hij haar ineens zoveel vragen aan het vragen was. "Sorry maar, ik ben eigenlijk ook nog maar net nieuw" antwoordde ze, op één van zijn vragen over de ingang van Impera. "Gaat wel" antwoordde ze, en ze keek nog steeds in de richting van Zeph. "Ja" antwoordde ze, op zijn vraag of ze eigenlijk ook wel zat op deze school. "Ik ben trouwens Mimi, en jij bent?" stelde ze zichzelf maar voor, anders klinkt het zo onbeleefd en daarna vroeg ze aan hem wie hij was. Mimi wachtten nu even af op zijn antwoord, en dan merkte ze pas op dat Zeph ineens naast haar stond.

"Wow wow! Rustig aan dame. Ik ben hier nog niet eens een uur en je vraagt hoe ik heet? Wil je straks ook nog mijn nummer, hand en dan nog mijn hele leven? aargh!" Zeph gilde het uit. De laatste keer dat iemand om zijn naam vroeg, wou die persoon meteen met hem trouwen. Een traumatische ervaring voor hem. "Sorry, maar mijn naam is niet belangrijk. Veel succes nog met leren enzovoort, ik ga er nu vandoor zodat ik dan eindelijk alles geregeld heb. Toch nog bedankt!" Zeph pakte zijn tas weer, die hij tijdens het gesprek even op de grond had gezet, en ging er snel vandoor. Hij hoopte dat Mimi, zoals het meisje heette, hem niet volgde. Hij had er echt een trauma aan overgehouden toen hij op zijn basisschool door iemand gevraagd werd. Het meisje heette Olga en zij vroeg hem zijn naam. Zeph was nog jong en onwetende en gaf zijn naam vrij. Meteen pakte Olga hem vast, liep met hem rond alsof het haar eigendom was en iedereen op school lachte Zeph uit. Dat waren nare tijden van Zeph, maar gelukkig is hij daar overheen gekomen. Maar telkens als een meisje van zijn leeftijd om zijn naam vraagt, komen de herinneringen naar boven.

Zeph verliet het sportveld en zag dat voor de poorten nog mooie Kasteeltuinen waren. Deze besloot hij nog eerst een kort bezoekje te geven.