water.... daar had ze een vreselijke hekel aan

Serina stond een paar meter van het water vandaan.
ze snoof en keek naar het bewegende water.
ze wou vroeger altijd graag zwemmen met haar vrienden.
maar het deed haar heel erg zeer als ze water alleen al aan raakte.
ze had daar zo'n hekel aan dat haar vrienden ook dachten dat ze gek was.
daardoor is ze haar vrienden kwijt geraakt.
ze zakte door haar knieën en trok haar knieën op.
haar armen legde ze er omheen en met haar kin hing ze op haar knieën.
zo bleef ze een hele tijd naar het water staren............

Verveeld liep Eulipe langs de waterkant. Er waren vandaag geen lessen dus was ze altijd bij het meer te vinden. Haar ogen volgden de waterrimpels die steeds heen en weer beweegden, al vond ze het niet echt interessant. Eulipe moest denken aan een jongen die haar monster had genoemd. Ze glimlachte. Ze was het gewend en vond het eigenlijk best grappig. Maarja, wat moet je anders zeggen als je een lichtblauw persoon voor je hebt die je de weg vraagt? Eulipe wendde haar blik van het water af en keek voor zich. Een roodachtige gedaante zat verderop bij het water. Het stak vreemd af tegen de achtergrond. Eulipe liep dichterbij en toen ze een paar meter van de gedaante stond zag ze dat het een mens was. "Hoi," zei Eulipe met haar altijd schorre stem. Ze volgde de blik van het meisje en zag dat ze naar het water keek. "Mooie dag vandaag, hè?" Ze keek nieuwschierig naar het meisje, wachtend op haar reactie. Niet elke dag zag je een lichtblauw monsterachtig persoon en Eulipe vroeg zich af wat het meisje zou doen.

Serina keek op en zag een lichtblauw gekleurde meisje voor haar staan.
"haay" reageerde ze vriendelijk terug.
en ze reageerde niet raar omdat ze meer wezens kent die niet mensen zijn.
"ja eigenlijk wel ja" zei ze op een rustige toon......

Eulipe glimlachte toen het meisje normaal reageerde, dat was bijna nog nooit gebeurd. Ze bekeek het meisje en zag dat ze allemaal rood aan had. Waarschijnlijk was ze er erg fan van. Haar blik stond moeilijk, zou er iets zijn? Eulipe had haar handen achter haar rug en ongemerkt maakte ze van het water een soort blob poppetje dat leek te buikdansen. Eulipe grinnikte en het blobpoppetje vormde weer water dat zonder te spetteren weer deel maakte van het meer. Ze vond het altijd leuk om geintjes met iemand uit te halen. Ze stak haar hand uit naar het meisje. "Ik heet Eulipe, aangenaam kennis te maken," zei ze luchtig.

Serina keek naar het meisje en merkte dat ze iets deed achter haar rug.
rustig stond ze op en rektte ze zicht uit.
ze keek even naar het water en zuchtte diep.
haar aandacht ging toen weer naar het meisje.
ze gaf haar een hand "ik ben Serina" zei ze rustig.......

Eulipe schudde de hand lichtjes maar trok haar hand snel terug. Wat was de hand heet! Waarschijnlijk had Serina vuurkrachten, daarom keek ze vast zo moeilijk naar het water. De glimlach verdween van Eulipe's gezicht en haar blik staarde emotieloos naar de overkant van het grote meer. Ze was het niet gewend om een tegenpool te ontmoeten. Een bekend geluid berijkte Eulipe's oren en ze glimlachte. Met haastige passen liep om Serina heen en liep langs de waterkant, totdat ze bij een zanderig stuk grond kwam. Ze ging op haar hurken bij de waterkant zitten en hoordde een stem. Het was meers, een van de talen die watermensen spraken. Het klonk gorgelend en brabbelend voor degenen die het niet verstonden. "Kom je nou spelen?" jammerde de stem in het meers. Een grijsblauwe hand kwam het water uit en trok aan de enkel van Eulipe. Vaag kon ze een gezicht zien van de watermensen die hier leefden. Waarschijnlijk waren ze verre familie van haar. "Vandaag niet," antwoordde ze terug in het meers en ze haalde de hand van haar enkel af en die schoot meteen terug in het water. Een mopperend geluid doorbrook de korte stilte en Eulipe grinnikte.

Serina blies ondertussen tegen haar hand het deed pijn.
ze moest niks van water elk druppeltje deed haar al vreselijk pijn.
ze keek om naar Eulipe en zag wat ze deed.
de taal die ze sprak kwam ze bekend voor maar ze snapte er geen bal van.
ze keek nog even naar Eulipe "zij was dus haar tegenpool" dacht ze bij zichzelf......

Eulipe stond op en keek zenuwachtig naar Serina. Dat meisje maakte haar net zo nerveus als een driekoppige zeeluipaard dat deed bij zijn prooi. Ze ging een meter van Serina vandaan zitten en pakte een tekenblok en potlood uit haar schoudertas. Meteen begon ze een dier te tekenen die ze vaker in het meer had gezien. Het was niet erg prachtig, maar zo lelijk was het ook weer niet. De schets begon langzaam een soort haaiachtige katvis te vormen. "Wist je dat deze hier in het meer zitten?" vroeg Eulipe met een nerveuze stem en ze liet de tekening kort zien. Daarna begon ze weer te tekenen en het leek nu meer op een veeltandige kathaai dan eerst.

Serina keek nieuwsgierig naar Eulipe die een meter van haar af zat.
ze keek naar haar terwijl ze tekende.
ze liep naar haar toe en keek naar de tekening.
"wel cool en mooie tekening" en ze glimlachtte lichtjes.......

Eulipe verstijfde toen ze merkte dat Serina dichterbij haar ging zitten. Ze kon de warmte die ze uitstraalde gewoon voelen, maar ze moest zich wel aanpassen. Anders was het onbeleefd."Dankje," zei Eulipe toonloos en ze ging weer verder met tekenen. Ze gumde overbodige lijnen weg met de gun op het uiteinde van haar potlood en uiteindelijk was de tekening klaar. De veeltandige katvis zag er mooi uit, inclusief schaduwen en details. Opeens hoordde Eulipe een klok slaan. Ze moest gaan, anders kwam ze te laat bij haar lessen! "Ik moet gaan," mompelde ze en ze bergde haar spullen op. Ze gaf de tekening aan Serine, zelf vond ze hem niet echt mooi. Eulipe stond op, knikte naar Serine en liep weg.

[Eulipe is het topic uit]

Serina merkte iets aan Eulipe en dacht na.
ze keek hoe ze verder tekende en rustig stond ze op.
ze zag dat ze klaar was en kreeg de tekening in der handen gedrukt.
"eu.... bedankt" en ze keek naar de tekening.
toen ze opeens op keek was ze weg.
ze keek een beetje vaag en ging weg........